Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

❤ Μια φορά μια γειτονιά...


Γυρνώντας σπίτι απόψε, ένα ανοιξιάτικο αεράκι, μπαινόβγαινε στους κήπους, έκλεβε τα πιο μεθυστικά αρώματα και μου τα πρόσφερε δώρο.
Οι τόσο γνώριμες ευωδιές από τις γλυκές φρέζιες, τις βιολέτες και τα ζουμπούλια, με έκαναν να χαμογελώ και να ανασαίνω βαθιά την υπέροχη αυτή νύχτα.
Κι όσο τα βήματά μου με οδηγούσαν σταθερά προς το σπίτι, στη γειτονιά που έμαθα πια καλά τα τελευταία (πολλά) χρόνια, τόσο οι μυρωδιές με οδηγούσαν πίσω, σε άλλες γειτονιές, τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο όμοιες με αυτή που τώρα μένω.
Θυμήθηκα την πρώτη μου γειτονιά. Εκεί που γεννήθηκα κι έζησα τα παιδικά, αλλά και τα εφηβικά μου χρόνια.
Μια γειτονιά που ακόμα επισκέπτομαι κάπου κάπου και που αν κι έχει αλλάξει, έχει κρατήσει πολλά χαρακτηριστικά της. Συναντώ ανθρώπους που με ξέρουν από παιδί και ξαναγίνομαι παιδί. 
Βλέπω πολλούς που δεν τους γνωρίζω και θα τους γνωρίσω ποτέ.
Θυμάμαι κι όσους δε ζουν πια εκεί. Εκείνους που άλλαξαν απλά γειτονιά, ή τους άλλους που έφυγαν για πάντα και δε θα ξαναγυρίσουν ούτε σαν επισκέπτες!


Και ταξιδεύω πάλι με ένα χάρτινο καραβάκι...
Γιατί...όπως έγραψα παλιότερα...
Τα μεγαλύτερα ταξίδια γίνονται με ένα χάρτινο καραβάκι.
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, μια παρέα παιδιών μεγάλωνε ξέγνοιαστα σε μια γειτονιά που τα σπίτια της ακουμπούσαν το ένα στο άλλο. Μπροστά τους περνούσε ένα αυλάκι και κάθε σπίτι είχε μια "γέφυρα" που το ένωνε με το δρόμο. Όταν έβρεχε το αυλάκι που συνήθως ήταν στεγνό γέμιζε νερό.
Αυτό ήταν το σύνθημα για να αρχίσουν τα ταξίδια.
Τα παιδιά έφτιαχναν καραβάκια και τα άφηναν να ταξιδέψουν. Εκείνα περνούσαν ένα γεφυράκι, δύο γεφυράκια, στο τρίτο συνήθως βούλιαζαν.
Το νερό που έρχονταν με ορμή τα έκανε να μοιάζουν με πραγματικά καράβια που έπεσαν σε τρικυμία.
Τα χάρτινα καραβάκια κλυδωνίζονταν και στροβιλίζονταν πάνω στο νερό γεμίζοντας ενθουσιασμό τα παιδιά.
Κάποια, πιο περήφανα και πιο πεισματάρικα από τα άλλα, συνέχιζαν το ταξίδι μέχρι που χάνονταν από τα μάτια τους, κάνοντάς τα να ονειρεύονται μακρινά ταξίδια για τα πεισματάρικα καράβια. Σκάρωναν περίπλοκες ιστορίες και δεν απογοητεύονταν όταν τα περισσότερα βούλιαζαν.  Έσκιζαν φύλλα από τα τετράδιά τους κι έφτιαχναν άλλα. Όσο είχαν φύλλα, είχαν καράβια, όσο είχαν καράβια είχαν ιστορίες, όσο είχαν ιστορίες έκαναν ταξίδια. Και πάντα κάποιο παιδί θύμιζε στα υπόλοιπα τους στίχους του Παπαντωνίου:
"Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;
Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;"
Κι αντηχούσε όλη η γειτονιά από τις παιδικές φωνές που "φώναζαν" όσο πιο δυνατά μπορούσαν το ποίημα στα δικά τους καραβάκια.





Αυτό που θυμάμαι καλά, είναι τα ατέλειωτα παιχνίδια μας και οι φιλίες που άνθιζαν και μοσχοβολούσαν σαν τα λουλούδια που οι μανάδες μας  περιποιούνταν στις αυλές και στους κήπους.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίναμε τα παιδιά, είναι να μη διασχίζουμε το δρόμο, παρόλο που το πρώτο πράγμα που μας μάθαιναν οι μεγάλοι, ήταν πως να τον διασχίζουμε.
Τόσο αντιφατικό, μα και τόσο απαραίτητο, αφού η γειτονιά είχε κι εξακολουθεί να έχει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο. 
Είχε όμως κι αλάνες, είχε και άλλους δρόμους πιο ήσυχους, είχε και τις αυλές, μα είχε και τις γραμμές του τρένου.
Τρένα πια δεν είχε και οι γραμμές ήταν ένας αγαπημένος τόπος συνάντησης που τροφοδοτούσε τη φαντασία μας με πολλά παιχνίδια.


Πάλι σε παλιά ανάρτηση θα σας πάω...σε καλοκαιρινά βράδια...

Στην πόλη πάλι, να καθόμαστε ως αργά στο μπαλκόνι, να παραπονιόμαστε για τη μυρωδιά από το φιδάκι που έβαζαν οι μεγάλοι για τα κουνούπια και να φτάνουν στα αυτιά μας μουσικές από μια disco που υπήρχε αρκετά μακριά, αλλά το νυχτερινό αεράκι και η ησυχία βοηθούσαν στο να φτάνει η μουσική ως εμάς.

Στην ίδια disco, που μεγαλώνοντας πια, παρακαλούσαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια και ξαδέρφια (ό, τι του βρίσκονταν του καθένα) να μας πάρουν μαζί τους.

Μεγαλώναμε όμορφα, ζούσαμε όμορφα, ο κόσμος δεν είχε δείξει ακόμα το σκληρό του πρόσωπο έτσι προστατευμένοι όπως ήμασταν στη ζεστή αγκαλιά των σπιτικών μας.
Όταν πηγαίνω στην παλιά γειτονιά νομίζω πως θα βγει η Λ. από το σπίτι που δεν μένει πια, θα πιαστούμε χέρι χέρι (έτσι περπατούσαμε πάντα, χέρι, χέρι) και θα πάμε παρέα να ανταμώσουμε τα υπόλοιπα παιδιά, να αρχίσει το παιχνίδι!
Νιώθω λες και δε μεγάλωσα κι απλά έκανα διάλειμμα για να κάνω το χατήρι της μάνας μου και να πάω να φάω.



Μεγαλώνοντας, άλλαξα άλλες 4 γειτονιές. Όλες ίδιες, παρά τη διαφορετικότητά τους. 
Μπορεί ο κόσμος να άλλαξε ρυθμούς και να μην προλαβαίνει τα πολλά πολλά, αλλά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Πάντα υπήρχαν οι καλοί γείτονες και πάντα θα υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο περίεργοι!
Το μυαλό γυρνάει με μεγαλύτερη άνεση σε εκείνη την πρώτη, επειδή εκεί έζησα τα χρόνια της αθωότητας.
Τα ζόρια τότε τα περνούσαν οι μεγάλοι...γιατί ζόρια πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν!


Κι όπως περπατούσα απόψε, απολαμβάνοντας τις ανοιξιάτικες μυρωδιές της τωρινής μου γειτονιάς, με τις κουτσουπιές να βρίσκονται ένα βήμα πριν την άνθηση, θυμήθηκα κάποιες άλλες διαδρομές.
Και τις έκανα νοερά.
Κι ανέβηκα όλο το δρόμο της πρώτης μου γειτονιάς, πέρασα μπροστά από τον Άγιο Δημήτριο, έφτασα στην Πλατεία Χατζοπούλου, που ακόμα ορθώνεται το παλιό πέτρινο κτίριο που μάθαινα αγγλικά, και διασχίζοντας την παλιά οδό Τσαλδάρη, που τώρα ονομάζεται Σπύρου Τσικνιά έφτασα στην Παπαστράτου και μπήκα στο πάρκο. 
Και ξαφνικά δεν ήμουν μόνη...ήμουν με τους γονείς μου και την αδερφή μου, ένα από τα παλιά κυριακάτικα απογεύματα. Στην είσοδο του πάρκου το αυτόματο μηχάνημα πορτοκαλάδας, που τόσο μας γοήτευε τότε με την όλη διαδικασία του. Βάζω το κέρμα, πέφτει το ποτηράκι, πατάω το κουμπί και τρέχει η πορτοκαλάδα. Η μαμά δυσανασχετούσε κάθε φορά για την τρελή μας επιθυμία για τη συγκεκριμένη πορτοκαλάδα, που η ίδια δεν εμπιστεύονταν, αντάλλαζε ένα βλέμμα με τον μπαμπά και δε μας χαλούσαν το χατήρι. 
Μπαίναμε στο πάρκο, η προσοχή των γονιών χαλάρωνε, αφού εδώ δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και μας άφηναν να προπορευόμαστε, όσο εκείνοι μας ακολουθούσαν λέγοντας τα δικά τους...

Μια φορά, μια γειτονιά...αναπόλησε η Πέτρα από το blog "Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου" και μας έβαλε να μπαινοβγαίνουμε σε γειτονιές!


Το "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας!

57 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία δοσμένες οι αναμνήσεις σου από την παλιά σου γειτονιά. Χαίρομαι που μπορείς ακόμα να την φέρνεις στην μνήμη σου όπως ήταν.
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχε πολύ ωραία ιδέα τελικά το Πετράδι μας, Μαράκι μου!!! Είναι τόσο συγκινητικό και τρυφερό να περνάμε από γειτονιά σε γειτονιά και από τρυφερές αναμνήσεις σε νοσταλγία...
    Για μια ακόμα φορά διαπιστώνω κοινά μαζί σου και θέλω να σου πω και πάλι, πόσο μ' αρέσει ο τρόπος που δένεις τις φωτογραφίες με το υπέροχο κείμενο!
    Σε φιλώ γλυκά φίλη, απόλαυσα το ταξίδι σου στο παρελθόν
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάρα πολύ ωραία είχε!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου για τα καλά σου λόγια!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Τι ωραίες αναμνήσεις! Τελικά η αναπόληση στις παλιές μας γειτονιές είναι ένα ονειρεμένο ταξίδι και εσύ το κάνεις τόσο όμορφα πάντα, γεμάτο αρώματα, χρώματα και συναισθήματα.
    Καλό βράδυ Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτές οι κουτσουπιές σου!
    Μόνο σ' ένα χάρτινο καραβάκι γίνεται τέτοιο ταξίδι Μαρία μου. Δίκιο έχεις.
    Καλό βραδάκι να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και οι φωτογραφίες είναι περσινές...γύρω στον Απρίλη θα ανθίσουν έτσι πάλι!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα Μαρία μου γλυκια
    Αρκετες οι γειτονιες σου αλλα ειμαι σιγουρη πως ολες κατι σου διδαξαν
    οι φωτογραφιες σου ειναι υπεροχες
    τις κοιτω και νιωθω πολυ ομορφα
    και να ξερεις πως το εχω αναγκη

    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτά τα χάρτινα καραβάκια με ταξίδεψαν και πάλι Μαρία μου, την είχα διαβάσει και παλαιότερα αυτή την ανάρτηση.
    Πολύ νοσταλγικές εικόνες!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα καραβάκια που μας ταξιδεύουν!!
      Να είσαι καλά Ελένη μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Κι εγώ τα ερωτεύτηκα τα καραβάκια σου Μαρία...
    Πολύ τρυφερή ανάρτηση, ωραία χρόνια, ωραίο να είσαι παιδί και να έχεις αλάνες και ράγες για να παίζεις χεράκι χεράκι με μία καρδιακή σου φίλη!
    Πολύ όμορφα όλα αυτά και τόσο ωραία δοσμένα από εσένα, όπως πάντα :)
    Καλή συνέχεια στη μέρα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
      Χαίρομαι που τα ερωτεύτηκες τα καραβάκια!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Συνέχισα να ταξιδεύω μαζί σου, ακόμα και μετά τα ναυάγια των χάρτινων καραβιών!
    Πολύ όμορφα ξεδίπλωσες τις αναμνήσεις σου, Μαράκι!
    Νομίζω πως ακούω τη μουσική της Disco (η μυρωδιά από τα φιδάκια... διαχρονική! ;-) )
    Μου άρεσε η φράση σου "...4 γειτονιές. Όλες ίδιες, παρά τη διαφορετικότητά τους..." Θα συμφωνήσω: Τις γειτονιές τις κάνουν οι άνθρωποι!
    Μπράβο, κορίτσι μου! ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννα μου!
      Η μυρωδιά από τα φιδάκια ακόμα έρχεται στη μνήμη μου ανακατεμένη με μουσικές από τη Disco!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  9. Όμορφες, νοσταλγικές αναμνήσεις... σε ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχ Μαρακι μου! Ποσο νοσταλγικα ολα αυτα! Ναι, οταν εισαι παιδι δεν βλεπεις τα ζορια που για τους μεγαλους παντα υπαρχουν κι ειναι ολα τοσο ομορφα αγνα και αθωα! Θα παρω τη μυρωδια της φρεζιας φευγοντας που τοσο αγαπω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς...για τα παιδιά όλα είναι αλλιώς και σε όλες τις εποχές!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  11. Λάτρεψα τόσο τα λόγια σου όσο και
    την τελευταία φωτό
    "Την κουτσουπιά που πιάνει ουρανό"

    Καλά να είσαι Μαράκι μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και που πήρε τόσο σοβαρά το ρόλο της που τα άνθη πλημμύρισαν τον ουρανό!
      Να είσαι καλά!!

      Διαγραφή
  12. Προβάλλουμε και από την πλευρά μας το αξιόλογο θέμα σου στη στήλη «ΕΜΦΑΣΗ» του blog «Ευρυτάνας ιχνηλάτης». Η συγκεκριμένη στήλη (σ.σ. είναι αυτή με το σκίτσο που αναπαριστά ένα πιτσιρίκο που μοιράζει εφημερίδες!) βρίσκεται στην κάθετη πλαϊνή μπάρα του ιστολογίου μας και η προβολή γίνεται με απευθείας παραπομπή στο δικό σου ιστότοπο. Καλή συνέχεια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύτιμη Μαρία μου, με την πλούσια ψυχή και τον μελίρυτο λόγο... ίσαμε εδώ μοσχοβόλησαν οι πασχαλιές και οι φρέζες, ως εδώ έφτασε η ομορφιά της ψυχής σου και το σχήμα από τα χνάρια σου στα μονοπάτια του χρόνου !
    Σε φιλώ γλυκά !

    (Ενας όμορφος χαρταετός προσγειώθηκε στο μπαλκόνι μου και μου έφερε την αγάπη σου και ένα βιβλίο...σε ευχαριστ΄ψ από τα βάθη της καρδιάς μου για το πολύτιμο δώρο σου !!! <3 )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτές οι γειτονιές, αγαπητή μου Μαρία, γειτονιές μιας κάποιας εποχής, είναι αυτές που σημάδεψαν τη ζωή μας και έγραψαν την ιστορία μας.
    Νάσαι πάντα καλά αγαπητή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι γειτονιές που γεννηθήκαμε κι ανθίσαμε σαν τα λουλούδια!
      Κι εσύ να είσαι καλά Ντένη μου!

      Διαγραφή
  15. Ποιος να σου το 'λεγε εσένα ότι πρέπει να τα απομνημονεύσεις όλα τούτα γιατί κάποια στιγμή θα βρεθεί στο δρόμο σου μια Πέτρα να σε ρωτάει! :))

    Θυμάμαι που φτιάχναμε παιχνίδια με τα χέρια μας, μιας και λεφτά δεν υπήρχαν για τέτοιες αγορές, και ονειρεύμασταν κάποιο δώρο: φορτηγό, σπαθί, κούκλα τα κορίτσια...
    Τρίχες! Σήμερα τα έχουν όλα, αλλά μέσα στο σπίτι!
    Χίλιες φορές καλύτερα τότε που κυλιόμασταν πάνω στις μαργαρίτες και τις παπαρούνες. Και ας φώναζε η μάνα. Ζήσαμε σαν παιδιά.
    Τώρα με τόσο τσιμέντο, τόσα αυτοκίνητα, τόση λίγη φύση... πολύ δύσκολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχαχαχα! Α ρε Πέτρο!
      Μαρία μου καλησπέρα και...καληνύχτα! :)))
      Ένεκα αι πολλαί υποχρεώσεις, θα ξανάρθω Ζήκο!Για να σε διαβάσω με την ησυχία μου :)
      Πρώτα ο Θεός, αύριο τας πρωινάς ώρας! Ως τότε σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ πολύ!! :)

      Διαγραφή
    2. Πάντα τα παιδιά θα ζουν σαν παιδιά και στο χέρι των γονιών είναι οι αναμνήσεις τους να είναι όμορφες...μια βόλτα στην εξοχή, σε ένα πάρκο πάντα μπορεί να γίνει έτσι κι αλλιώς, εκτός αν βαριέται ο γονιός!
      Και τα παιδιά πάντα θα επινοούν παιχνίδια παρόλα τα αντικείμενα που τα περιτριγυρίζουν...

      Διαγραφή
  16. Και το δικό σου σεργιάνι στις παλιές γειτονιές ήταν πανέμορφο, μαγικό, νοσταλγικό και γεμάτο συναισθήματα.
    Και έβαλες και νέα ερεθίσματα. Αυτό με τις παλιές disco με πήγε πίσω σε νεανικές αναλαμπές. Δίνεις ερεθίσματα ιδέες.
    Αχ Μαρία, η περιπλάνησή σου στις παλιές εκείνες γειτονιές σου κάτι έσφιξε μέσα μου.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η μια γειτονιά, αυτή που αρχίζω, είναι η τωρινή μου..να νωρίτερα πήγα στο φούρνο και η φουρνάρισσα με φίλεψε κουλούρια Θεσσαλονίκης...τα είπαμε για λίγο και καλημέρισα άλλη γειτόνισσα χωρίς να σταθώ στιγμή, γιατί έβρεχε, άλλη φορά θα τα λέγαμε λίγο...οι γειτονιές υπάρχουν ακόμα, οι άνθρωποι πάτα θα υπάρχουν, αρκεί να τους βλέπουμε και να μην τους προσπερνάμε!
      Καλό τριήμερο!!

      Διαγραφή
  17. τα εγγόνια μας σε τι γειτονιες θα παιζουν Μαρία μου; Τωρα υπαρχουν κατι άθλιοι παιδότοποι ...θυμαμαι την κόρη της αδερφής μου που γεννηθηκε στο κεντρο της Αθηνας και όταν περπατησε ηρθε για πρωτη φορα στο χωριό! Εκλαιγε και φοβοταν να πατησει το χώμα!Δεν ειχε δει χώμα!
    Οι φωτο σου τέλειες!Την τελευταια μάλλον θα στην κλεψω!
    Φιλάκιαααααααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα τη βρουν την άκρη τους, όπως τη βρήκαμε κι εμείς!
      Πάντα θα υπάρχουν επιλογές και δυνατότητες αρκεί να τις εντοπίζουν οι μεγάλοι!
      Κλέψε ελεύθερα!!...χαχα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  18. Αχ!! αυτες οι μνήμες Μαρία μου που γινονται ταξιδιαρικα καραβακια και ταξιδευουν στις θύμησες τι ομορφα που είναι..!!αναμνησεις τόσο ομορφες!!! μακαρι να μπορουν και οι επομενες γενεις να τις εχουν... να είναι καλα η Πετρίνα με τις ιδέες της..!!οι φωτογραφίες σου τελειες οπως παντα ΜΑΡΊΑ ΜΟΥ να περνας ομορφα ... σου αφήνω φιλακιααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η κάθε γενιά θα φτιάχνει τις δικές της αναμνήσεις Ρούλα μου...πάντα έτσι γίνονταν και πάντα έτσι θα γίνεται!
      Σε ευχαριστώ πολύ κι εσύ να περνάς όμορφα!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  19. Τι όμορφα που μας ταξίδεψες. Ευχομαι μόνο και τα δικά μας παιδια να έχουν τέτοιες αναμνήσεις από παλιες γειτονιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τι όμορφα που μας ταξίδεψες. Ευχομαι μόνο και τα δικά μας παιδια να έχουν τέτοιες αναμνήσεις από παλιες γειτονιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα έχουν τις δικές τους πολύτιμες αναμνήσεις κι αυτά!!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  21. Αχ τι μου θύμησες με τα καραβάκια....όταν ήμουν αρκετά μικρή και μέναμε στην γιαγιά μου, ήταν ακριβώς όπως το περιέγραψες, με το ποταμάκι και τις γεφυρούλες (που τώρα βέβαια τα έχουν κλείσει για ασφάλεια) και ατέλειωτα παιχνίδια με το νερό...φυσικά, δίπλα στο κεντρικό δρόμο..που αποφεύγαμε να πλησιάσουμε!
    Πόσο πίσω με πήγες....!
    Όμορφες και οι επόμενες γειτονιές, αλλά κι εγώ στο μυαλό μου....αυτές από τα παιδικά μου χρόνια έχω!
    Καλό σαββατοκύριακο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μήπως η γιαγιά σου ήταν γειτόνισσά μου?...μήπως παίξαμε μαζί με τα καραβάκια μας κάποτε?
      Λες?...χμμμ!!!
      Στα παιδικά χρόνια γυρνάμε λόγω της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς, νομίζω!
      Καλό τριήμερο!

      Διαγραφή
    2. χαχαχαχα...δεν νομίζω εκτός κι αν είσαι απ'τα Σεβαστειανά!
      Καλό τριήμερο!

      Διαγραφή
    3. Από Αγρίνιο είμαι, οπότε ναυάγησε η πιθανότητα σαν τα καραβάκια...χαχα!
      Καλή Σαρακοστή!

      Διαγραφή
  22. Αχ Μαρία μου, ήρθα... Τώρα αν σου πω ότι στο κλείσιμο δάκρυσα, δεν θα δυσκολευτείς και πολύ να καταλάβεις το γιατί.. Επίσης, εγώ δεν ξέρω γιατί, αλλά την "σωστή" γειτονιά, την έχω συνυφασμένη με την φύση, τα δέντρα, τα λουλούδια, το κελάηδισμα τών πουλιών.., συνεπώς οι φωτογραφίες σου, όπως πάντα γενναιόδωρες, με κάλυψαν οπτικώς.. Παράλληλα, βρήκα μέσα στα λόγια σου μια (ακόμα) μεγάλη αλήθεια: "Τα ζόρια τότε τα περνούσαν οι μεγάλοι"...οπότε υποψιάζομαι Μαρία μου, ότι αυτός είναι κι ο λόγος που οι πιο πολλοί από εμάς, επιλέξαμε να γράφουμε για τις γειτονιές τών παιδικών μας χρόνων.. Μα γιατί τότε μόνο ήμασταν ανέμελοι... Να είσαι καλά Μαρία. Το ταξίδι σου στον χρόνο με χόρτασε και με το παραπάνω.. Πολύ σε ευχαριστώ.. Φιλιά πολλά και καλή σου μέρα ♥ Υ.Γ Παράφραση: Χάρτινο το καραβάκι να-να-να νανανανά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να-να-να νανανανά....συνεχίζω να τραγουδώ τον τίτλο της τότε ανάρτησης..που ναι, ήταν ακριβώς όπως το λες...παράφραση!!
      Να είσαι καλά Πέτρα μου και σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες να κάνω ακόμα ένα ταξίδι, έστω και κόπι πέιστ το περισσότερο στην πρώτη πρώτη γειτονιά μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  23. Μαρία μου ταξίδεψα στις θύμησες. Εγώ δεν έχω αλλάξει γειτονιές και όλες μου οι αναμνήσεις έχουν ίδιο φόντο. Ταξίδεψα με το χάρτινο καραβάκι και οι φωτογραφίες σου οι λουλουδένιες με έκαναν να μυρίσω την Άνοιξη.
    Σου στέλνω ένα μεγάλοοοο φιλί για καλό τριήμερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και το ίδιο φόντο, έχει την αξία του!
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
      Φιλιά πολλά και καλά να περάσεις!!!

      Διαγραφή
  24. Πανέμορφες οι φωτογραφίες σου Μαρία μου καί υπέροχες οι αναμνήσεις πού μοιράστηκες μαζί μας!
    Καλό τριήμερο καί καλά Κούλουμα!!Πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Dimi μου!
      Καλό τριήμερο και σε σένα και καλά να περάσετε!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  25. Πόσο μοιάζουν οι αναμνήσεις μας!
    Χαμογέλασα με τη disco...την είχα ξεχάσει τη δικιά μας που μας άφηνε ξύπνιες εμένα και την αδερφή μου τα καλοκαίρια και ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε να μπορούμε να πάμε κι εμείς. Όταν μεγαλώσαμε πήγαμε, αλλά σε άλλη. Αυτή της γειτονιάς είχε κλείσει! Ποτέ δεν μάθαμε πώς ήταν μέσα ☺
    Υπέροχη διήγηση , εξαιρετικές φωτογραφίες Μαρία μου!
    Πολλά γλυκά φιλιά :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α εγώ πήγα..την πρόλαβα ανοιχτή τη συγκεκριμένη!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  26. Τι ωραία που τα είπες.. μελαγχόλησα και νοστάλγησα κι εγώ. Σου εύχομαι να βάζεις στην άκρη τα όποια ζόρια και να απολαύσεις ξέγνοιαστα και την τωρινή σου γειτονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ξεγνοιασιά όπως τη νιώθαμε στα παιδικά μας χρόνια, μάλλον μας αποχαιρέτισε καθώς μεγαλώσαμε, αλλά το παλεύω!!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  27. Εξαιρετικά γραμμένο κείμενο...πολύτιμες αναμνήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Έχεις δίκιο! Ζόρια πάντα υπήρχαν, απλά τότε τα περνούσαν οι μεγάλοι. Ήταν όμως διαφορετικά, άλλες εποχές πιο ανθρώπινες.
    Υπέροχο το ταξίδι με το χάρτινο καραβάκι σου. Τελικά ήταν πολύ όμορφη η ιδέα της Πέτρας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή