Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Παίζοντας με τις λέξεις #7 (Συμμετοχές 13 - 19)

https://pixabay.com/el/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AE-192607/

13. Μοίρα

Είχε βάλει τη σακούλα με τα κρεμμυδάκια του στιφάδου στο τραπέζι της κουζίνας και τα καθάριζε με  περισσή προσήλωση, που και που σκούπιζε τα μάτια της με το χαρτομάντηλο που είχε στην τσέπη και έριχνε το βλέμμα στο παράθυρο παρατηρώντας τις στάλες της βροχής που κατρακυλούσανε στο τζάμι. Από τότε που έκλεισε την μικρή τους επιχείρηση, βρήκε διέξοδο στη μαγειρική…Μαγείρευε εθελοντικά ποσότητες  τροφίμων που αγόραζε η ίδια, ή της προσφέρανε φίλοι και γνωστοί και σε συνεργασία με τους  γείτονές της, το Φάνη και τη Σόνια, οι χύτρες, τα ταψιά και τα τάπερ  μεταφερόντουσαν  σε συγκεκριμένους φορείς που τα διαθέτανε…

Αναλογιζότανε πως άλλη μία αυλαία είχε πέσει, προχτές που έλαβε το τηλεφώνημα από το Λονδίνο, ο γαμπρός της Αμανάτιος Γκουντούλης είχε βρεθεί νεκρός στο γραφείο του…η κόρη της, τον είχε εγκαταλείψει πριν έξι μήνες….Η  κόρη της, ποτέ δεν της ανοιγότανε ούτε έλεγε πολλά, μόνο μία δήλωση τηλεγραφική : «Φεύγω, θα πάρω τη θέση της υποδιευθύντριας στο Γραφείο της Εταιρείας στο Τόκυο»… Από μικρή τη χαρακτήριζε η άκρατη φιλοδοξία, η φιλαρέσκεια και η φιλαυτία στον υπερθετικό βαθμό, ο γιός της πάλι, καλόψυχος μα επιπόλαιος και άστατος πριν την ολοκλήρωση των σπουδών του, γνωρίστηκε με μία Βραζιλιάνα χωρισμένη με δύο παιδιά που τον περνούσε οκτώ χρόνια, την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και την ακολούθησε στη Βραζιλία, την παντρεύτηκε 15 ημέρες  μετά τη γνωριμία τους…. ζήσανε μαζί έξι χρόνια, τώρα συζεί  με κάποια άλλη στην Αργεντινή…

Σκούπισε ξανά τα μάτια της  και χαμογέλασε πικρά , στο νού της ήρθε το δίστιχο που έλεγε ο άντρας της: «Εμένα η μοίρα τις χαρές τις δίδει στάλα στάλα γιατί’μαι λέει άξιος για βάσανα μεγάλα…»

Με το Σήφη είχανε γνωριστεί όταν εκείνος δούλευε στο υφασματάδικο του Ιντζίδη κι εκείνη μάθαινε μοδιστρική στο ατελιέ της μαντάμ Αμελί που βρισκότανε ακριβώς απέναντι.  Αγαπηθήκανε, παντρευτήκανε, αγωνιστήκανε μαζί να στεριώσουνε το μικρό μαγαζάκι τους με είδη ραπτικής και σιγά σιγά με σκληρή δουλειά, καταφέρανε να δημιουργήσουνε μία μικρή επιχείρηση εισαγωγής μαντηλιών ….
Καημό είχε ο Σήφης ν΄αποκτήσει ένα «καλό» αυτοκίνητο, τα κατάφερε στα 43 του, το χάρηκε μόλις πέντε χρόνια, μετά έγινε το ατύχημα, εκείνη η νταλίκα που δίπλωσε και τον πέταξε στο χαντάκι, τρείς μήνες στην εντατική κι από τότε παραπληγικός, 14 χρόνια τώρα, τα τελευταία τέσσερα κατάκοιτος….

Αναστέναξε βαθειά, «Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά της μοίρας του» έλεγε η μαντάμ Αμελί, είχε δίκιο, το συνειδητοποιούσε κάθε μέρα που κοίταζε το λεβέντη το Σήφη της, καθηλωμένο στο κρεβάτι, ανήμπορο, να βασανίζεται ….Τον φρόντιζε  με τη βοήθεια της Σόνιας και του Φάνη που ήτανε νοσηλευτές, ο Φάνης μάλιστα είχε εκπαιδευτεί και σαν χειροπράκτης…και πρόσφερε πραγματικά πολύτιμες υπηρεσίες στο Σήφη.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι είχανε γίνει οι προσφιλείς της, η οικογένειά της….κι είχανε γνωριστεί χάρη σε μία πρόσκληση για εθελοντική προσφορά…Περίεργη η μοίρα σκέφτηκε και στο μυαλό της ήρθε κάτι, που ο Φάνης  της είχε πει κάποτε, κάτι που έλεγε η μάνα του : «Της μοίρας αντιμίλησα κι εδά με δοκιμάζει γιατί μου δίνει μια χαρά και δέκα μου αρπάζει»





14. Να φύγουνε. Να πάνε αλλού!

Η ιστορία γνωστή.
Όλοι τους σχεδόν βρίθουν από άκρατη φιλοδοξία και φιλαυτία.
Στολίζονται και εκθέτουν στα έδρανα τα ταγιέρ τους, τις γραβάτες τους, ενίοτε και τις γυαλιστερές καράφλες τους.
Σαν βροχή πέφτουν τα φλας των selphies, αντί να νομοθετούν δίκαιους νόμους που θα προασπίζουν τα συμφέροντα του λαού.
Δεν είναι άνθρωποι που δέχονται να μένουν στη σκιά, να δουλεύουν σιωπηρά, να έχουν αποτελέσματα με θετικό πρόσημο.
Εύκολα και δίχως συνειδησιακές κρίσεις ξεπούλησαν οράματα, προγράμματα, υποσχέσεις, προκειμένου να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους.
Τους είδατε ποτέ να ζητούν μείωση στους παχυλούς μισθούς τους, για να ανασάνουν λίγο οι άποροι πολίτες;
Τους είδατε να έχουν ενσυναίσθηση της αγωνίας μας για το αύριο;
Τους είδατε να παραιτούνται γιατί περιφρόνησαν τις επιταγές του συντάγματος; Τα αποτελέσματα της λαϊκής εντολής μήπως;

Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα λάβω πρόσκληση για μία μοναδική παράσταση: "Η μεγάλη φυγή- με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους, τους παλιούς". Με αυτούς που μαζί τα φάγανε!

Να φύγουνε. Να πάνε αλλού! Μακριά μας!
Αυλαία στα παρατεταμένα μας μαρτύρια.





15. Η φιλαυτία δεν με εμπνέει!

Αγαπητή Μαρία,
Θα μπορούσα να είμαι ένας καταξιωμένος συγγραφέας. Γιατί δεν έχω μόνο την ικανότητα να γράφω πολύ, μην αφήνοντας καμιά εμπειρία μου ανεκμετάλλευτη.  Έχω και το ταλέντο να γράφω αξιόλογα. Να δίνω σημασία σε κάθε λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα όλα τα έργα μου να τα χαρακτηρίζει μια ποιότητα ιδιαίτερη, που διακρίνω ακόμα και στα πρώτα κείμενά μου, εκείνα της νιότης μου. Γιατί δεν ήμουν ένας νέος σαν όλους τους άλλους. Φρόντιζα να καλλιεργήσω το φυσικό μου ταλέντο.

Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν έχω πάρει μέρος στο Παιχνίδι. Γιατί εμπνέομαι από τα προσωπικά μου βιώματα, που είναι πλούσια και αξίζουν καταγραφής, και οι πέντε λέξεις με περιορίζουν φριχτά!
Ωστόσο, είπα αυτή τη φορά να αποδεχτώ την πρόσκλησή σου. Δεν θέλω να νομίζεις ότι αδιαφορώ για τη δραστηριότητά σου στο ιστολόγιο, επειδή το επίπεδό μας διαφέρει τόσο πολύ.
Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που δεν εκδίδω. Δεν θέλω να κλειστώ σε έναν κύκλο λογίων και να στερήσω από τους απλούς κι ακαλλιέργητους ανθρώπους την ευκαιρία να ωφεληθούν από τη σοφία μου και το ταλέντο μου.

Όμως, η συγκυρία δεν είναι καλή. Μόλις έπιασε βροχή και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γιατί, κάτι την πιάνει την γυναίκα μου με την πρώτη στάλα, κι αρχίζει να στριφογυρίζει στο σπίτι σα δαιμονισμένη, να μιλάει ασταμάτητα και να έχει την απαίτηση να τη βοηθήσω!
-Έλα να μαζέψουμε τ’ απλωμένα! Φοβάμαι ότι τα παιδιά δεν θα έχουν ρούχα για το σχολείο αύριο!
-Έχω τρεις παραγγελίες για ξύλα. Αν δεν προλάβω να τα κόψω, φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε τα λεφτά για το νοίκι!
-Να πας πάρεις τα παιδιά από το σχολείο! Θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι και φοβάμαι μην τα παρασύρουν τα νερά!
Η καημένη! Για τίποτα δεν είναι ικανή! Και απαιτεί από έναν συγγραφέα σαν και μένα να κερδίζω χρήματα, να νταντεύω παιδιά και ν’ ασχολούμαι με το νοικοκυριό! Και δεν μπορεί να καταλάβει πως η γυναίκα  μου πρέπει να είναι μια σκιά, που αθόρυβα ασχολείται με όλα τα χαζά και αηδιαστικά θέματα της πεζής καθημερινότητας.

Κι ακόμα, πώς να εμπνευστώ από τη φιλαυτία; Εγώ, που είμαι τόσο ταπεινός, εγώ, που ποτέ δεν περιαυτολογώ, εγώ, που μόνη μου έννοια έχω να βοηθάω τους ανθρώπους!

Ω! Και μόλις πέφτει η αυλαία στη σχέση μας, Μαρία! Δεν θα έχω πια χρόνο, με καλεί το καθήκον!  Έχω χρέος να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησαν οι αρχαίοι κλασσικοί! Έλαβα μέηλ από εκδότη που θέλει να κυκλοφορήσει το βιβλίο μου! 






16. Μετά από είκοσι χρόνια

Ο Κώστας έδωσε την πρόσκληση στην ταξιθέτρια και εκείνη τον οδήγησε στην θέση του. Θα έβλεπε και πάλι την Έλσα  να πρωταγωνιστεί στην πιο φαντασμαγορική παράσταση της χρονιάς.  Ήταν η πρεμιέρα της!

Ο νους του έτρεξε είκοσι χρόνια πίσω στην εποχή που η Έλσα είχε πάρει τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο και όλα τα περιοδικά και οι τηλεοράσεις είχαν πέσει πάνω της για  φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις. Οι παπαράτσι τους ακολουθούσαν παντού. Τα μυαλά της είχαν πάρει αέρα και η σχέση τους ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Την αγαπούσε τρελά και εκείνη το ίδιο, όμως ο εγωισμός του Κώστα δεν ανεχόταν να ζει στην σκιά της Έλσας και να την ακούει από το πρωί ως το βράδυ να περιαυτολογεί και να  κολακεύεται με κάθε αρσενικό που την φλέρταρε.

Έτσι μετά τους συχνούς καυγάδες τους χώρισαν και όταν του προτάθηκε η διευθυντική θέση σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία στο εξωτερικό έφυγε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω  του. Ποτέ όμως δεν έπαψε να την αγαπάει και να νοσταλγεί την αγκαλιά της. Μάζευε κάθε είδους απόκομμα από εφημερίδες και περιοδικά που την αφορούσε, καθώς και όλα τα βίντεο με τα έργα που πρωταγωνιστούσε. Και εκείνη τον σκεφτόταν και ζητούσε να μαθαίνει νέα του, όπως τον πληροφορούσε ο κοινός φίλος τους ο Στέλιος.

Όταν άνοιξε η αυλαία και η Έλσα βγήκε στην σκηνή καταχειροκροτούμενη στο στομάχι του πετάρισαν χιλιάδες πεταλούδες και η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Έπαιζε τον ρόλο της  δίνοντας τον καλύτερο εαυτόν της. Ο Κώστας σε μια στιγμή ένιωσε την ματιά της πάνω του και ρίγησε.
«Εμένα κοιτάζει; αποκλείεται, μετά από είκοσι  χρόνια δεν θα με γνωρίζει καν, σκέφτηκε. Χωρίσαμε νέα παιδιά και τώρα έχω γκριζάρει στους κροτάφους».

Το έργο έφτασε στο τέλος του. Ο κόσμος χειροκροτούσε ενθουσιασμένος και όλοι φώναζαν μπράβο. Εκείνη βγήκε και ξαναβγήκε στη σκηνή μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της  για να τους ευχαριστήσει και εκείνος δεν χόρταινε να την καμαρώνει. Όταν η αίθουσα άρχισε να αδειάζει τράβηξε και αυτός προς την έξοδο του θεάτρου.

Έξω είχε αρχίσει να πέφτει μια ψιλή βροχή. Σήκωσε τα πέτα του παλτού του και ετοιμάστηκε να προχωρήσει προς το αυτοκίνητό του που το είχε παρκάρει δυο στενά πιο κάτω.
-Κώστα φεύγεις, έτσι σαν τον κλέφτη; Δεν βαρέθηκες να φεύγεις;
Γύρισε και την είδε, αστραφτερή όπως ήταν στην σκηνή, σίγουρα ο Στέλιος την είχε πληροφορήσει για την παρουσία του.
-Έχουν περάσει τόσα χρόνια Έλσα, δεν ξέρω αν θα ήθελες να με δεις.
Τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι.
-Ήθελα Κώστα, πάντα σε περίμενα. Αλήθεια τι έφταιξε και δεν μπορέσαμε να είμαστε μαζί;
-Είχαμε να παλέψουμε με δυο τέρατα Έλσα μου εκείνο της φιλαυτίας από μέρους σου και εκείνο του εγωισμού από μέρους μου. Μας νίκησαν!
-Είναι αργά να κάνουμε μια καινούργια αρχή, τον ρώτησε παρακλητικά, ενώ ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της και ενώθηκε με τις σταγόνες της βροχής στα μαγουλά της.
-Είναι αργά γιατί αφήσαμε είκοσι ολόκληρα χρόνια να φύγουν, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα να ζήσω άλλα τόσα μακριά σου. Όχι δεν θα μπορούσα λατρεμένη μου!




http://www.teen.com/2014/10/16/style/halloween-costumes-hair-ideas/attachment/101-dalmatians-cruella-de-ville/

17. Επίσημο ένδυμα

Η  πρόσκληση έγραφε επίσημο ένδυμα και η Ναυσικά πετούσε από τη χαρά της για την ευκαιρία που της δινόταν επιτέλους να λάμψει!
Δεν ήταν μόνο  η φιλαυτία που την ώθησε να δοκιμάσει άπειρα φορέματα από την ώρα που πήρε την πολυπόθητη και πολύ ακριβή (να τα λέμε αυτά) πρόσκληση, αλλά και η ανάγκη της να ενταχθεί σε ένα περιβάλλον που την ξέρναγε συνεχώς και την άφηνε στο περιθώριο να αναρωτιέται τι είχε κάνει λάθος. Αυτή πίστευε πως τα είχε καταφέρει περίφημα.

Ο άντρας της, μπορεί να μην ήταν πια στην πρώτη του νιότη, ούτε στη δεύτερη (εδώ που τα λέμε), ούτε καν στην τρίτη (για να ακριβολογούμε), αλλά ήταν όμορφος σαν εργοστασιάρχης, δυνατός σαν εκατομμυριούχος, γοητευτικός όσο ο βράχος που στόλιζε το δάχτυλό της, κι εκείνη είχε όλη τη ζωή μπροστά της, σε αντίθεση με εκείνον να συνεχίσει να ζει με όλα τα καλά του "χαρακτήρα" του, αφού της άφηνε τους πολυπόθητους χρόνους, που σίγουρα θα της άφηνε σε λίγο καιρό, μαζί με την περιουσία, που εκείνη ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Όχι, για να μη λέμε πως δεν έχει αισθήματα η Ναυσικούλα... 

Στην εκδήλωση θα ήταν μαζεμένη όλη η αποκαλούμενη "καλή κοινωνία" (κοινώς, οι αδίστακτοι πάμπλουτοι), που μέσα από τα αρωματισμένα σιφόν της και τα αστραφτερά διαμαντικά της, τρώγοντας καλά και πίνοντας ακόμα καλύτερα, θα συμπονούσε τους άστεγους.
Θα μάζευαν κάποια χρήματα, ίσα να στήσουν κανένα συσσίτιο για ένα εξάμηνο, θα έκαναν έκκληση στον ανθρωπισμό των φτωχότερων, μιλώντας για την αξία του εθελοντισμού, θα ξέπλεναν πολλές αμαρτίες με ακριβά κοκτέιλς, θα γλίτωναν ακόμα περισσότερα από την εφορία και όλοι θα έφευγαν αρκούντως ικανοποιημένοι, αλλά και περισσότερο πεινασμένοι για εξουσία. Την επομένη οι υπάλληλοί τους θα πλήρωναν τα σπασμένα....

Τις συζητήσεις των κυριών θα διέκοπτε πότε πότε ένας αναστεναγμός, δείγμα συμπόνοιας κι ελάχιστος φόρος τιμής στους άτυχους συνανθρώπους τους, που περιφέρονται σαν σκιές στην πόλη, αλλά μετά από λίγο, σαν βροχή που όλο και δυναμώνει, τα χειροκροτήματα θα τους έπνιγαν κι αυτούς και θα έμενε στην ατμόσφαιρα ένα ψεύτικο επίχρισμα συγκίνησης που δήθεν θα προκαλούσαν οι ομιλίες των διοργανωτών.

Η Ναυσικά ντύνονταν και ονειρεύονταν πως όταν έπεφτε η αυλαία της βραδιάς, θα ήταν κι επίσημα μία από αυτές τις κυρίες, που χωρίς αληθινή συμπόνια, θα άφηναν εκείνους τους μικρούς, κομψούς  αναστεναγμούς να τους ξεφεύγουν σε καλά υπολογισμένα τακτά διαστήματα, ενώ στην πραγματικότητα, η μόνη τους αγωνία θα ήταν το να κατορθώσουν να αποτυπώσουν έστω και λίγη "προαπαιτούμενη" θλίψη στα τραβηγμένα, άτεχνα παραφουσκωμένα από τις πλαστικές χαρακτηριστικά τους.

Δεν ήξερε ακόμα, πως όταν ο γεροξεκούτης, της άφηνε επιτέλους εκείνους τους χρόνους που η ίδια επιθυμούσε διακαώς, η εφορία και οι τράπεζες, θα διεκδικούσαν άγρια και με σθένος το μοναδικό της έρωτα!



18. Στο σύθαμπο της μοναξιάς

Πετρωμένη στον τοίχο η σκιά
τον χορό σταματάει
και αμίλητη η φωτιά παραπαίει.
Η βροχή, μια οιμωγή
που στο φίλημα του πρώτου ανθού ξεψυχά
κι η σιωπή σαν κραυγή αλυχτά.

Ω ! Μυγδαλιά μου ...
Η φιλαυτία σου νύφη του χιονιά
πρώιμα σε ντύνει πάλι,
πρόσκληση θανάτου σε σκήνη του χαμού
και τα προδωμένα σου κλωνιά
γυμνά, παραδομένα
θα κλείσουν την αυλαία.





19. ΤΗΣ ΗΡΟΥΣ ΤΑ ΗΘΗ 

Δέχτηκα κάποτε και εγώ την πρόσκληση της Ηρούς, σε εκείνα τα πρώτα χρόνια τα φοιτητικά !!!!  Της σεμνότυφης Ηρούς για μια παράσταση στο θέατρο Απόλλων της πόλης .
Μην με ρωτάς, δεν θυμάμαι πια ποια παράσταση ήταν  !!!!
Σαν έσβησαν τα φωτά και σηκώθηκε η αυλαία, στα ριζά και στις σκιές του θεάτρου άρχισαν τα ζευγαρώματα και οι περιπτύξεις των ερωτευμένων. Χάδια, ψίθυροι, αγγίγματα, ανάμματα πάνω στα καθίσματα .  
Το πρωτόγνωρο θέαμα μας ξένισε ομολογώ και η σεμνότυφη Ηρώ , εκείνη που οργάνωνε απόλυτα την καθημερινή της ζωή, που καλουπωνόταν σε όλες τις συνθήκες, που έβαζε στόχους, σχολίαζε χαμηλόφωνα όλη την ώρα, κατακρίνοντας την παραλυσία των ηθών, χαρακτήριζε  χυδαιότητα τα αγγίγματα  στροβιλίζοντας  σαν περισκόπιο πάνω στο βελούδινο κάθισμα της .
Διάλεξε τότε τις πιο περίεργες  τις πιο παράξενες λέξεις, ως γνήσια φοιτήτρια της φιλολογίας για να χαρακτηρίσει τα ερωτικά συμπλέγματα, και την αδιαφορία των υπολοίπων θεατών που απλά παρακολουθούσαν την παράσταση.  Τα ερωτικά  συμπλέγματα, οι καταπατητές της δημοσίας αιδούς, ατάραχα, εξακολουθούσαν ηδυπαθώς και οι θεατές από την άλλη ούτε έμπαιναν στο πειρασμό να γυρίσουν από περιέργεια. Και άναβε η σεμνότυφη Ηρώ και κόρωνε !!!!!
«Αυτή είναι η πραγματική έννοια της φιλαυτίας, υπέρμετρος εγωισμός και από τις δυο πλευρές, δίχως ίχνος φιλαλληλίας, για να μην ξεχνάμε και την γλώσσα μας χρυσό μου. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη πόλη, δεν αντέχω τόση  ξετσιπωσιά………» λαρύγγιζε  η σεμνότυφη Ηρώ καθώς τρέχαμε να φυλαχτούμε από την ανοιξιάτικη ξαφνική βροχή και να απολαύσουμε την καθιερωμένη κρέμα στο σταθμό μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας.
 Να μην κοίταζες Ηρώ, δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζονται οι απόψεις μας  και κάτι ακόμη  εγώ τελείωσα θετική κατεύθυνση!!!


Εδώ τέλειωσαν οι συμμετοχές μας!
Για να πάτε στις συμμετοχές 1 - 5 και για να βαθμολογήσετε, πατήστε εδώ!
Για να πάτε στις συμμετοχές 6 - 12 πατήστε εδώ!

Δεν υπάρχουν σχόλια: