Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Αποποίηση ευθύνης (25 λέξεις)


"Υπέρβαση καθήκοντος
τα σίδερα και οι φράχτες.
Παρέμβαση ανθρώπινη,
παράβαση της φύσης
Ευθύνης αποποίηση
η άνοιξη δηλώνει..."

Αυτή ήταν η συμμετοχή με τίτλο "Αποποίηση ευθύνης" που έστειλα στις 25 λέξεις που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog "Το Κείμενο".
Από την πρώτη στιγμή που είδα την εικόνα, οι σκέψεις μου ξέφυγαν. Καμιά δεν πήγε προς το καλό, όπως μπορείτε να δείτε και σε εκείνο που δεν έστειλα.

"Πώς να ριζώσει η ζωή σε τόπο που στερεύει;
Πώς να ανθίσει το όνειρο, που σίδερα το φράζουν;"

Δυο ολιγόλεκτα το ίδιο σκληρά, το ίδιο απελπισμένα. 
Προτίμησα να στείλω εκείνο που είχε τις σκληρότερες λέξεις.
Υπέρβαση, παράβαση, παρέμβαση, αποποίηση....λέξεις που σαν καρφιά πέφτουν τελεσίδικες και καρφώνουν ένα αύριο που ξημερώνει αβέβαιο, τρομακτικό.
Λέξεις που υπονοούν την παραβατικότητα, που εκφράζουν το παράλογο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση πως, οι περισσότεροι που γράψαμε με οδηγό τη φωτογραφία, είχαμε στο μυαλό μας το προσφυγικό.
Ίσως γιατί τα σίδερα κι ο φράχτης που διακρίνονται στη φωτογραφία έκαναν την αναπόφευκτη σύνδεση στο μυαλό μας.
Οι άνθρωποι που ξεριζωμένοι τρέχουν να σωθούν και μια Ευρώπη που κλείνει σύνορα, αντί να σταματά πολέμους.

Από την άλλη έχουμε ανθρώπους που ξεκίνησαν τη μέρα τους όπως εγώ, όπως εσείς και ξαφνικά έχασαν τη ζωή τους, επειδή μανιακοί τρελοί, ζώθηκαν εκρηκτικά κι ανατινάχτηκαν στο όνομα του ανύπαρκτου Θεού τους.
Από αυτούς τρέχουν οι πρόσφυγες να σωθούν κι αυτοί είναι ήδη ριζωμένοι στην καρδιά της Ευρώπης, σκοτώνοντας αθώους.
Σαν σκιά απλώνεται ο φανατισμός τους παντού, σαν αρρώστια που δεν έχει γιατριά.
Κι εμείς ανάμεσα στους πολέμους τους που δεν αρχίσαμε, ανάμεσα στον παραλογισμό τους που δε θρέψαμε, ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, όποια μεριά κι αν κοιτάζεις.
Και μια απελπισία που παλεύει να αντιστραφεί. Να γίνει οτιδήποτε άλλο, εκτός από απελπισία.


Το απόσπασμα που ακολουθεί το αναδημοσιεύω από thethreemooges.blogspot.gr

"...Κι από την άλλη, υπάρχουμε εμείς, που δεν κοιτάμε εθνικότητα, θρησκεία ή χρώμα. Που δεν είμαστε πλουτοκράτες, εξουσιαστές ή φανατικοί κάφροι στην υπηρεσία τους.

Που δεν πουλάμε όπλα, δεν διαφημίζουμε τον πόλεμο και δεν παίρνουμε μέρος στην εκτελεσή του. Που πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί.

Όμως κάθε πόλεμος, εκτός από θύτες, απαιτεί και θύματα. Η ύπαρξη ενός τρομοκρατημένου, ανήμπορου να αντιδράσει, όχλου είναι ζωτικής σημασίας για τους υποστηρικτές του πολέμου, αφού σε αυτόν θα βρουν τα υποψήφια θύματά τους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να σταματήσουμε τον πόλεμο αλλά μπορούμε να αντισταθούμε στο φόβο, τον φανατισμό και την τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχεται.

Να μην επιτρέψουμε στους θύτες να δημιουργούν συνεχώς νέα θύματα.

Να μην γίνουμε μέρος του πολέμου.

Να παραμείνουμε Άνθρωποι.

Όπως γεννηθήκαμε...."

37 σχόλια:

  1. Η έντονη αντίθεση της φωτογραφίας με το χρώμα και το μαύρο παραπέμπει σε κάτι σκληρό, ακόμα και μένα που δεν άντλησα έμπνευση από την επικαιρότητα.
    Οι δικές σου λέξεις, Μαρία μου, γροθιά. Εξοργίζεσαι όταν τις διαβάζεις και σκέφτεσαι... να μη γίνουμε μέρος του πολέμου!!! Να γίνουμε μέρος του αγώνα για έναν ανθρώπινο κόσμο.
    Μια γλυκιά καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Αλεξάνδρα μου!
      Έκανα και την αναδημοσίευση επειδή πολύ ταίριαζε με όσα είχα στο μυαλό μου!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  2. Αυτο το τελευταιο αποτελει το στοιχημα...
    Πως παραμενεις ανθρωπος μεσα στα κτηνη... πως διατηρεις τα λογικα σου μεσα στην παρανοια...
    Απελπισια ναι... μια απελπισια που ολο και περισδοτερο ριζωνει οσο αντιλαμβανεσαι οτι δεν μπορεις να αλλαξεις τιποτα..
    Το προσφυγικο διεγνωσα κι εγω στα ολιγολεκτα...και πως οχι;
    Πολυ ομορφη η συμμετοχη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτο το τελευταιο αποτελει το στοιχημα...
    Πως παραμενεις ανθρωπος μεσα στα κτηνη... πως διατηρεις τα λογικα σου μεσα στην παρανοια...
    Απελπισια ναι... μια απελπισια που ολο και περισδοτερο ριζωνει οσο αντιλαμβανεσαι οτι δεν μπορεις να αλλαξεις τιποτα..
    Το προσφυγικο διεγνωσα κι εγω στα ολιγολεκτα...και πως οχι;
    Πολυ ομορφη η συμμετοχη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω από καιρό πάψει να πιστεύω πως θα αλλάξω τον κόσμο...ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ κι ούτε θα αλλάξει..
      Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τελικά, είναι να μην αλλάξουμε εμείς...να μη γίνουμε τέρατα σαν εκείνους που σιχαινόμαστε..μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε!
      Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  4. Μπορεί η πρώτη επιλογή να περιέχει σκληρότερες λέξεις, όμως η δεύτερη (εκείνη που δεν έστειλες, τελικά) μου βγάζει περισσότερο την απελπισία του ανίσχυρου...)

    "Κούμπωσε" και το κείμενο του Tom...

    Φιλιά και την καλημέρα μου! ♥

    ΥΓ. Τι εβδομάδα κι αυτή!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχεις καθόλου άδικο!
      Το κείμενο του Tom, ήταν εκπληκτικό...και σκέψεις όλων μας!
      Φιλιά πολλά!

      ΥΓ Μας γονάτισε!

      Διαγραφή
  5. Πραγματικά η σκέψη μας βλέποντας την εικόνα πήγε στους πρόσφυγες που τους έκλεισαν τα σύνορα, που τους στέρησαν την πατρίδα τους και το όνειρο για μια νεα πατρίδα.
    Πολύ καλή η συμμετοχή σου. Και η αναδημοσίευση εύστοχη.
    Καλή συνέχεια Μαρία μου και ο Θεός βοηθός λέω συνεχώς τον τελευταίο καιρό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ξέρεις Μαράκι μου, αυτή η ιστορία με τα τυφλά χτυπήματα, από τυφλωμένους τρομοκράτες, είναι πολύ ανησυχητική.. Ποντάρουν στον φόβο τών ανθρώπων και ασφαλώς καταφέρνουν να φοβίσουν, δυστυχώς.. Το ολιγόλεκτο μικρό αλλά μεστό.. Φιλιά πολλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το χειρότερο είναι πως σε λίγο στο όνομα της ασφάλειας θα χάσουμε όλα τα άλλα...όλα χειρότερα είναι εδώ που τα λέμε..από τι, θα με ρωτήσεις...το ένα από το άλλο θα απαντήσω...άσε!!
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Καλημερα Μαρια μου
    Συγχαρητηρια για την υπεροχη συμμετοχη σου
    Μου αρεσε επισης παρα πολυ κι αυτη που δεν εστειλες

    Καλο τριημερο
    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αλληλεγγύη "στης γης τους κολασμένους".
    Δίπλα στην ξεριζωμένη προσφυγιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έγραψα τις σκέψεις και στο μπλογκ της Έλλης.
    Φοβάμαι για την κατάσταση στην Ελλάδα. Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι. Ως πότε θα μπορούν να παραμείνουν άνθρωποι και αυτοί. Σκέψου εσένα στο δρόμο μήνες, στις λάσπες, χωρίς σπίτι, χωρίς ελπίδα (και αυτή εξανεμίζεται μέρα με την μέρα), να έχεις και τα παιδιά σου άρρωστα, βρεγμένα, χωρίς τα βασικά, τροφή και νερό. Πόσο μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος; ένα μήνα ακόμα; ένα χρόνο; Και οι Έλληνες ως πότε θα βοηθάμε; πόσο θα μπορούμε ακόμα; Και πες ότι ανοίγουν τα σύνορα. Λες και θα βρουν καλύτερες συνθήκες στις άλλες χώρες; θα τους φερθούν όπως οι Έλληνες. Δεν έχουν όλοι συγγενείς στην Ευρώπη για να βγουν στέγη και τροφή. Ειδικά τώρα με την προκατάληψη όλων προς αυτούς, λόγω των τρομοκρατικών χτυπημάτων, η ζωή τους δεν θα είναι εύκολη.
    Πολλά προβλήματα, καμία λύση. Και μια κυβέρνηση παντελώς ανίκανη να αποφασίσει.
    Από την άλλη ένα ISIS ισχυροποιείται χρόνο με τον χρόνο και σπέρνει τις ιδέες του σε όλη την Ευρώπη. Και οι Ευρωπαίοι εθελοτυφλούσαν τόσα χρόνια, πιστεύοντας πως με το χρήμα και την ευημερία οι διαφορές των ανθρώπων θα εξαλείφονταν, ακόμα και οι θρησκευτικές διαφορές. Μα ότι στηρίζεται στο χρήμα και όχι στο αληθινό σεβασμό, κάποια στιγμή καταρρέει. Και τώρα που η φούσκα έσκασε τα βρίσκουμε μπροστά μας. Όπως κατέρρευσε και όλο το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης λόγω του ότι στηρίζονταν στο καπιταλισμό και όχι στην πραγματική ένωση ιδεών.
    Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό και κομβικό για μένα στην ιστορία.
    Ίσως να χαλάω όλη την ατμόσφαιρα της αλληλεγγύης, την ειρήνης, της ένωσης των λαών, αλλά θεωρώ πως πια οι άνθρωποι έχουμε φτάσει στο σημείο που έχουμε χάσει το τραίνο. Λίγο απαισιόδοξο το ξέρω. Βρισκόμαστε όλοι προ των ευθυνών μας και είμαστε πια αναγκασμένοι να τις αναλάβουμε και να υποστούμε τις συνέπειες, κάτι που τόσα χρόνια ο εφήμερος πλούτος έδινε λίγο χρόνο παραπάνω.
    Θα κάνω μια ανάρτηση σχετική και θα εκθέσω όλους μου τους προβληματισμούς.
    Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου.
    Σ΄ευχαριστώ για την αναφορά των 25 λέξεων και για την υπέροχη συμμετοχή.
    Σε φιλώ Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβως τα ιδια σκεφτομαι κι εγω... ακριβως ομως!!!

      Διαγραφή
    2. Μαρία μου επειδή με σκέφτομαι κι εμένα έτσι, γι' αυτό δεν μπορώ να σκεφτώ αλλιώς!!
      Το μόνο που θα πω είναι πως πρέπει να βρεθεί λύση..μετά σταματά το μυαλό...ιδανική λύση θα ήταν να μη γίνονται πόλεμοι, να μην υπάρχουν κατατρεγμένοι, να μην εκμεταλλεύεται κανένας κανέναν...δεν ξέρω αν θα γίνουν όλα αυτά, δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά ξέρω πως αν ήμουν στη θέση τους, θα ήθελα να με σεβαστούν...να εξακολουθούν να με βλέπουν ως άνθρωπο..
      Με την ευχή πως οι άνθρωποι θα παραμείνουν άνθρωποι σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Μεταπολεμικά ζούμε τις πιο ακραίες
    δολοφονικές στιγμές και κανείς (πλην ολίγων)
    δεν ξέρει πόσες πληγές καινούργιες
    θα ανοιχτούν στον κορμό του κόσμου
    Θα αφυπνιστούμε ή θα μπούμε σε ένα ομιχλώδες
    αποτρόπαιο περιβάλλον
    Έχω την εντύπωση πως στα χέρια μας κρατάμε τις λύσεις
    Τα ολιγόλεκτά σου περιέγραψαν αυτό που μας πνίγει!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να έχεις δίκιο και να τις κρατάμε στα χέρια μας..μακάρι...τώρα θα μου πεις υπάρχουν χέρια και χέρια...χέρια που σφάζουν και χέρια που αγκαλιάζουν...χέρια που πετάνε γουρουνοκεφαλές και χέρια που βοηθάνε...
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Οι ανησυχίες μας είναι κοινές Μαρία μου και το μυαλό μας κενό από τι άλλο θα δούμε !! Εξοργίζομαι με τα τρομοκρατικά χτυπήματα γιατί πληρώνουν αθώοι άνθρωποι γιατί το μυαλό κάποιων έχει αρρωστήσει βαριά !!Κακά τα ψέμματα , το προσφυγικό όσο και να προσπαθήσουμε θα μένει μια διαρκής αιμμοραγία στην Ειδομένη και σε κάθε κέντρο που μαζί με το χώμα και τη λάσπη , την ανέχεια και την πείνα και ακόμα τις αρρώστιες θα κάνουν τους πρόσφυγες να να θυμώσουν και από θυμωμένους ανθρώπους θα πληρώσουν και πάλι αθώοι !!Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι τώρα πιο θυμωμένους είδα κάποιους ελληνάρες, παρά τους πρόσφυγες...κι ελπίζω κι εγώ να μην απελπιστούν αυτοί οι άνθρωποι, να μην έχει και χειρότερα, ούτε γι΄αυτούς, ούτε για μας, ούτε για κανέναν!
      Τι να πω Νικόλ μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  12. Πραγματικά λέξεις καρφιά!
    Λίγο πολύ όλοι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες.
    Εμένα πάλι η φωτό δεν με παρέπεμψε στην επικαιρότητα.
    Από το ελάχιστο είδα την ελπίδα. Κι αρχίζω να αναρωτιέμαι αν κάτι δεν πάει καλά με εμένα....
    Πολλά φιλιά και καλό τριήμερο Μαρία μου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια χαρά πας..απλά το δικό μου μάτι έπεσε πρώτα στο φράχτη και μετά στο χρώμα...και σε συνδυασμό με όλα όσα γίνονται, έμεινε καρφωμένο εκεί και δεν ξεκολλούσε με τίποτα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Μαράκι μου τους ίδιους συνειρμούς είχα αρχικά κι εγώ. Αυτό το κυκλικό καγκελάκι μου θύμισε έντονα φράχτη. Ήταν το χρώμα στην άκρη της φωτογραφίας που άλλαξε τη διάθεση. Πολύ καλό το κείμενο που αντέγραψες!
    Καλό βράδυ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έγραψα και στην Αριστέα, το δικό μου μάτι πήγε στο φράχτη κι έμεινε εκεί...και οι φράχτες τελευταία μας έχουν στοιχειώσει!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  14. Πράγματι η εικονα για το ολιγόλεκτο ..Μαρία μου σε αυτές τις σκεψεις σε παει..φραχτες και καγκελα παντου ακομα και στις σκεψεις..και τα δύαο σου ωραία..!! οπως και το κειμενο που εβαλες ομως πιστευω οπως και η Αριστεα απο πανω..καπου στο βαθος υπαρχει ελπίδα.!! να περνας καλα .. φίλη μου σου αφήνω φιλακιααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει ελπίδα...αλλά κάποιες φορές η απελπισία γίνεται λίγο μεγαλύτερη...
      Να είσαι καλά Ρούλα μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  15. Συγχαρητήρια Μαρία μου πολύ καίριες λέξεις!Να είσαι καλά πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χρόνια πολλά Μαρία μου!! Εμένα αυτά τα καγκελάκια μου θυμίζουν πάρκο και παιδιά. Προσπάθησα να ισσορροπήσω την ύπαρξη με την έλλειψη, όπως ένιωσα την φωτό της Μαρίας... Σε καταλαβαίνω, τις αγωνίες και το σκεπτικό σου.. Ολοι απευχόμαστε τα χειρότερα γιατί κι ο φόβος είναι ο χειρότερος συμβουλάτορας.. Αν και πολύ τους βολεύει όλους αυτούς..
    Μια δυνατή και γεμάτη αλήθειες κι η δική σου συμμετοχή κοπέλα μου!! Να σαι και καλό 3ήμερο εύχομαι!! Σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Να σε ευχαριστήσω και για το απόσπασμα που μοιράστηκες.. Γροθιά κι αλήθεια!! Μακάρι να μην χαθεί η ανθρωπιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μαριλένα μου...σε ευχαριστώ πολύ!
      Όπως έγραψα και παραπάνω το δικό μου μάτι πήγε στο φράχτη...σκάλωσε το μυαλό...τα καγκελάκια ακολούθησαν, αλλά η ζημιά είχε γίνει...χαχα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  18. Σφυροκοπούν οι έξεις σου Μαρία μου... ήλοι που καρφώνονται δυνατά πάνω σε φέρετρο που μέσα του παλεύει να θαφτεί η ανθρωπιά και η ελπίδα... αλήθεια ακόμα ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα μάτια ...θα βερθούμε κατά το δοκουν !
    Είθε... σε φιλώ γλυκά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δυνατά και τα δυο τους, μια κραυγή. Οι σκέψεις σου με εκφράζουν απόλυτα. Δεν πρέπει ούτε να τα παρατήσουμε, ούτε να παραιτηθούμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι, να χτίσουμε, όχι να χαλάσουμε.
    Αγάπη μόνο... και ελπίδα.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή