Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Ένα δέντρο μαγικό

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ένα μαγικό δέντρο φυτρώνει δίπλα στο τζάκι. Πιάνει τη θέση κοντά στο παράθυρο για να λούζεται στο φως.
Όταν δεν έχει ήλιο, ανάβουν πολλά φωτάκια για να δώσουν τη λάμψη τους σε όλα τα πλάσματα και τα στολίδια που σκαρφάλωσαν πάνω του και πήραν το καθένα τη δική του θέση στα κλαδιά.
Ο Άγιος Βασίλης ετοιμάζει τα δώρα του και οι άγγελοι καθοδηγούν με απόλυτη προσήλωση το αστέρι στο δρόμο για την κορυφή!



Σαν από θαύμα, οι χιονάνθρωποι δε λιώνουν και τα ζαχαρωτά δεν τελειώνουν ποτέ!





Τα ρόδια χαρίζουν την καλοτυχία τους με γενναιοδωρία!


Μανιτάρια ξεπετάγονται εκεί που δεν τα περιμένεις...




 ...ενώ οι πεταλούδες φτερουγίζουν γύρω γύρω σε εξαίσιους χορούς, μέχρι να βρουν τη θέση που τους αξίζει!


Τα ξωτικά απολαμβάνουν το γλυκό χάος που μόνο η γιορτή μπορεί να φέρει και το κάνουν ακόμα μεγαλύτερο με τις αθώες ζαβολιές τους!



Τα πουλιά κελαηδούν μοναχικούς σκοπούς, ώσπου ανακαλύπτουν την καρδιά που κρύβεται στα κλαδιά, αλλά και το ταίρι τους!


Η πραγματικότητα παλεύει με τη φαντασία και η φαντασία νικάει για λίγο.
Το μυαλό ξεφεύγει τόσο, όσο είναι αναγκαίο για να βρει τη δύναμη να αντέξει, όσα πρέπει να αντέξει.
Κι όλα για λίγο γίνονται μαγικά.
Σαν το δέντρο!

Κι αν θέλετε ακόμα περισσότερη μαγεία, το stars and icicles την προσφέρει καθημερινά! 

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Τα λόγια ενός τοίχου

Λέμε πως οι τοίχοι έχουν αυτιά.
Δεν κυριολεκτούμε φυσικά, αλλά το λέμε!
Οι τοίχοι όμως έχουν και μιλιά.
Μπορούν να μιλήσουν και να πουν πολλά.
Για το "Φωτογραφίζειν" στο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" η Μαρία Νι μας ζήτησε να αφουγκραστούμε τοίχους.
Να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν.
Έσπαγα το κεφάλι μου, τέντωνα τα αυτιά μου, μα και πάλι λίγοι τοίχοι μου μίλησαν.
Ένα γκράφιτι είναι σίγουρα πολύ εύγλωττο, μα δεν είχα κανένα άξιο λόγου που να μην το έχω παρουσιάσει και δε βρήκα και κανένα τις μέρες που "έτρεχε" ο διαγωνισμός που να αξίζει να το "ακούσουμε".
Έτσι κατέληξα στα παλιά σπίτια, και στη γοητεία που ασκούν πάντα πάνω μου.
Όλες εκείνες οι ζωές που ανέτειλαν κι έδυσαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε άλλες, άφησαν χνάρια που αν κάνεις ησυχία μέσα σου τα ακούς.
Μπορεί ο χρόνος να περνάει αφήνοντας αμέτρητες πληγές, αλλά το παρελθόν δίνει ακόμα κι έτσι ένα υποτυπώδες παρόν!


Τα ερειπωμένα σπίτια για μένα είναι ακόμα γεμάτα ζωή, αλλά αυτά στέκονται αγνοώντας το!
Οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους έχουν απορροφήσει την ενέργεια όσων κάποτε τα κατοίκησαν.
Όσων τα αγάπησαν, τα φρόντισαν και τα ζέσταναν τους χειμώνες.
Στέκονται παρατημένα, γεμάτα άχρηστη σοφία πια.
Πόσα πράγματα ξέρουν από το παρελθόν!
Δε φανερώνουν ποτέ τα μυστικά που τα βαραίνουν.
Τα κρύβουν καλά στα σάπια κουφώματα και στις ανήλιαγες γωνιές τους.
Η σκόνη τα καλύπτει και οι αράχνες τα φυλακίζουν για πάντα στους σφιχτοπλεγμένους ιστούς τους .

Η ερείπωση δεν είναι παρά ζωή που πέρασε σε άλλη διάσταση.
Δεν μπορείς να περπατήσεις πια στα πατώματα που χάσκουν, αλλά κάποτε περπατήθηκαν και τα χνάρια είναι ακόμα εκεί.
Οι στέγες με την απουσία τους δείχνουν μόνο ότι κάποτε υπήρξαν, όμορφες και γερές να προφυλάσσουν το σπίτι και τους ενοίκους του.
Τα παράθυρα, θλιβερά απομεινάρια πια, δεν αντανακλάνε άλλον ήλιο.
Τον δέχονται όμως ακόμα με ευγνωμοσύνη κι ας μην μπορούν να τον διαλαλήσουν.



Στο άλλο της blog "Το κείμενο" η Μαρία μας ζήτησε μέχρι 25 λέξεις για την παραπάνω φωτογραφία!

Θα δραπετεύσω.
Σε μικρά μικρά κομμάτια θα σκορπίσω 
και θα ενωθώ με το φως.

Μου είπαν πως ο χρόνος γιατρεύει.
Το πίστεψα.
Κι όμως!
Μέρα τη μέρα διαλύομαι,
μάρτυράς μου το φως!

Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία για τη φιλοξενία της, αλλά και όσους ξεχώρισαν τις δικές μου συμμετοχές!

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Χρώματα φθινοπώρου (Σκέψεις και Εικόνες #2)

Όπου να 'ναι χειμωνιάζει.
Σήμερα ο καιρός μια προσπαθούσε να σοβαρευτεί και μια έσκαγε ένα χαμόγελο σα να είχε ακούσει τα πιο όμορφα νέα.
Θύμωνε τότε για το χαμόγελο που άφησε να του ξεφύγει και γίνονταν πιο αυστηρός.
Έβαζε τα σύννεφα να το σβήσουν κι εκείνα έριχναν λίγα δάκρυα, έτσι για να επιτελέσουν το σκοπό τους.
Ο αέρας έμπαινε κι εκείνος στο παιχνίδι, μα ξεχνιόνταν ο απρόσεκτος κι όλο έσπρωχνε τα σύννεφα και τα έδιωχνε. Τότε χαμογελούσε πάλι ο ουρανός και θύμωνε ακόμα περισσότερο ο καιρός.
Κι όλη η μέρα κύλησε με τα παράλογα παιχνίδια τους.
Ακόμα είναι φθινόπωρο και τα παιχνίδια του καιρού δεν έχουν τη σκληράδα που θα έχουν εκείνα του χειμώνα.


Ακόμα τα χρώματα πρωταγωνιστούν παντού.
Χρώματα που αγκαλιάζουν τη φύση ολόκληρη κουβαλώντας γεύσεις κι ευωδιές.
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στα χρυσοκόκκινα ρόδια, στα κάστανα, στα κυδώνια;




Ποιος δε θαυμάζει τα χρώματα που παίρνουν τα φύλλα πριν αποχαιρετίσουν τα κλαδιά;





"Σαν τα φύλλα που πέφτουν,
σαν τους κορμούς που μένουν,
σαν τις φωλιές που επιμένουν.
Σαν πείσμα για ζωή!

Κι όσο το πράσινο γίνεται χρυσάφι που λιώνει και στάζει στη γη,
τόσο οι λεύκες ανοίγουν τα κλαδιά τους στον ουρανό, 
διεκδικώντας το αύριο.
Και πάντα το κερδίζουν!"

Έτσι έγραφα εδώ πριν δυο χρόνια!



Στα υψώματα τα κυκλάμινα στήνουν γιορτή και το μωβ γίνεται ένας ακόμα πρωταγωνιστής της εποχής.




Τα χρώματα φτάνουν μέχρι τους κήπους. Τα τριαντάφυλλα ζουν ακόμα μια εποχή έντονης ανθοφορίας και ομορφιάς!


Τα χρώματα, οι γεύσεις και τα αρώματα του φθινοπώρου πήραν εδώ τη θέση τους, αλλά και στο "Σκέψεις και Εικόνες #2" στο blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά"

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Παίζοντας με τις λέξεις #5, ελπίζω χριστουγεννιάτικο!

Ο blogger μου κρατάει μούτρα.
Δεν ξέρω τι του έκανα και θύμωσε, μα δε με αφήνει να ανεβάσω φωτογραφίες.
Όσο θυμώνει αυτός, τόσο πεισμώνω εγώ και αφού δε θέλει φωτογραφίες, θα του κάνω τη χάρη, μα θα παραφυλάω κιόλας, να "τον πιάσω στον ύπνο"!
Το 5ο "Παίζοντας με τις λέξεις" ξεκινάει και σε συνεργασία με τη Μαρία Κανελλάκη από "το απάγκιο" , τη νικήτρια του 4ου παιχνιδιού, έχουμε τις 5 λέξεις μας:
μαχαίρι, ευθύνη, χειροκρότημα, ξύλο, γάτα.
Θα μου άρεσε αυτή τη φορά οι λέξεις να μας πάνε στα Χριστούγεννα, αλλά δεν είναι όρος του παιχνιδιού, οπότε γράψτε ό, τι σας πει η ψυχή σας!


Όροι συμμετοχής στο παιχνίδι των λέξεων:


1. Οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε μορφή τους, ονομαστική, γενική, αιτιατική, κλητική, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή, οπότε υποκοριστικά και παράγωγα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.
Δεν μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως κύρια ονόματα.


Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, θα μπορείτε να στέλνετε τις δημιουργίες σας στο mail μου,  almikr@gmail.com
Μπορείτε να γράφετε όπου σας βολεύει, αλλά θα σας παρακαλούσα όταν τις στέλνετε να τις κάνετε copy-paste στο mail και όχι επισύναψη, για να είναι εύκολη η μεταφορά τους στη συνέχεια.
Καλό θα ήταν να είναι γραμμένες με κόκκινο χρώμα οι 5 λέξεις, για να ξεχωρίζουν αμέσως.


2.  Τα κείμενα ας φροντίσουμε να είναι μικρά περίπου 400 λέξεις. 
Δεν θα γίνονται δεκτά κείμενα που υπερβαίνουν τις 500 λέξεις. 

3. Μπορείτε να στείλετε μέχρι 2 συμμετοχές.

4. Κάθε συμμετοχή καλό είναι να συνοδεύεται από μια φωτογραφία, ή κινούμενη εικόνα.

5. Όταν λήγει η προθεσμία, τα κείμενα θα αναρτώνται εδώ ανώνυμα και αριθμημένα σύμφωνα με τη σειρά αποστολής τους στο mail.

Μπορείτε να στείλετε τις συμμετοχές σας ως την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου στις 7 το βράδυ!

Καλές (χριστουγεννιάτικες) εμπνεύσεις σας εύχομαι!

Σημείωση: Δεν έπιασα στον ύπνο τον blogger, απλά η Αριστέα στα σχόλια μου άνοιξε τα μάτια. Αν αντιμετωπίζετε το ίδιο πρόβλημα, δείτε τη λύση στο πρώτο σχόλιο!
Αριστέα σε ευχαριστώ πολύ!!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Μεγάλοι φόβοι


Μεγάλοι φόβοι

Βαθιά, σε απάτητο, ανήλιαγο δάσος, τους πιο μεγάλους μου φόβους έκρυψα. 
Ανάμεσα σε δέντρα πανάρχαια και πλάσματα μυστήρια, είπα θα τους εγκαταλείψω. Ακούραστα έσκαβα για μέρες. Κι όσο έσκαβα, τόσο ψηλά ανέβαινα. Αιωρούμουν πάνω από το δάσος, πάνω από τη γη, πάνω από μένα. Μια πόρτα έβρισκα μισάνοιχτη στα σύννεφα, την έσπρωχνα με θράσος κι έμπαινα ακάλεστη στα παραμύθια.


Πότε κακιά μάγισσα, πότε αθώα πριγκίπισσα και πότε παιδί κατατρεγμένο γινόμουν κι ολοένα βασάνιζα και βασανιζόμουν πριν ζήσω καλά κι αυτοί καλύτερα.

Τις νύχτες κατέβαινα πάλι στη γη, κουλουριαζόμουν στη ρίζα μιας βελανιδιάς και κοιμόμουν ύπνο βαθύ χωρίς όνειρα.

Με χώματα στα νύχια, με φύλλα στα άπλεκα μαλλιά μου, σηκωνόμουν το χάραμα.

Κι έπιανα να σκάβω πάλι. Με χέρια ματωμένα, με μανία ανείπωτη. Ολοένα και με μεγαλύτερη βιάση ανέβαινα στη βάρκα της φαντασίας που θα με έβγαζε στη γη των άλλων. Στη γη των μονόκερων και των πικρών θαυμάτων.



Κι όσο έλειπα, τόσο ήμουν εκεί.
Γέμιζε το δάσος από τους ήχους που πνιχτοί έβγαιναν από το στόμα μου. 
Κάθε τόσο ένα ουρλιαχτό έσκιζε τον αέρα. Σήκωνα το κεφάλι ανατριχιάζοντας. Ώσπου κατάλαβα πως ήταν το δικό μου κι έπαψα να ανατριχιάζω. Κοντοστεκομόνουν μόνο να ακούσω τον αντίλαλο έτσι όπως χτυπούσε από κορμό σε κορμό ψάχνοντας μάταια διέξοδο.
Τα ζώα είχαν εξαφανιστεί εδώ και μέρες μην αντέχοντας να ακούν, μη θέλοντας να ξέρουν. 
Φοβήθηκαν τους φόβους μου που ορθώνονταν γυμνοί τριγύρω παρακαλώντας με να σταματήσω.
Για αντιπερισπασμό τους χάριζα πότε πότε ένα χάδι.
Τους άφηνα τότε να με κλείνουν στην αχόρταγη αγκαλιά τους και να με πνίγουν...να με πνίγουν...να με πνίγουν...
Λίγο πριν στερέψει η ανάσα μου, τους έσπρωχνα μακριά, συνέχιζα το σκάψιμο απελπισμένη, μα χίλιες φορές πιο αποφασισμένη.
Κάποτε τέλειωσα. Όρθωσα το κορμί και τους πρόσταξα να πέσουν στο λάκκο τους.


Εκείνοι τυλίχτηκαν στο λαιμό μου, πιάστηκαν από τα πόδια μου, τραβολογούσαν τα κουρέλια που είχαν μείνει από τα ρούχα του. 
Σα λύκαινα τινάχτηκα και τους πέταξα από πάνω μου.
Και για πάντα τους έθαψα.
Έτσι νόμιζα καθώς άφηνα το δάσος κι έφευγα μακριά.
Ένας άνθρωπος μισότρελος, χωρίς φόβους πια.
Κι εκείνοι; 
Ω, εκείνοι, σάπισαν όλοι τους. 
Γέμισαν σκουλήκια και τα σκουλήκια ένα φόβο φορτώθηκαν το καθένα κι άρχισαν να σέρνονται στα σκοτεινά. 
Από τότε με ψάχνουν.
Αλλάζω συνέχεια. 
Αλλάζω όνειρα, αλλάζω σχέδια, αλλάζω τις σκέψεις μου. 
Μιαν άλλη γίνομαι.
Θα με βρουν όμως. 
Το ξέρω. 
Θα με βρουν από τη μυρωδιά.
Τη μυρωδιά μου που πότισε για πάντα η δική τους.


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις"
Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους την ξεχώρισαν!


Οι έξοχες φωτογραφίες δέντρων είναι της φωτογράφου Beth Moon.


Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Στοιχειωμένος κόσμος


Πάνω από τα τείχη θρηνεί ο αέρας.
Το παλιό κάστρο ριγεί ολάκερο κάτω από τις ριπές της οδύνης.
Νύχτα αφέγγαρη η αποψινή. 
Νύχτα που τη στοιχειώνω.
Ξύπνησα από ύπνο βαθύ στο κελί μου. 
Τέντωσα την αντοχή μου στους καιρούς, έστρωσα προσεκτικά τις λύπες μου, συγύρισα τις πίκρες μου και βούτηξα στους θυμούς μου. Εκεί ένιψα ό, τι έχει απομείνει από την ψυχή μου και το πρόσωπο που δε θυμάμαι πια. Έπειτα χτένισα την απόγνωση, φόρεσα τη θλίψη, τυλίχτηκα καλά στο σπαραγμό και βγήκα.
Μια σκιά παραπάνω στον κόσμο των σκιών.
Κι έτσι, σα σκιά, γλιστράω και σηματοδοτώ για λίγο τα μέρη που περνώ. 
Πρώτα το κοιμισμένο κάστρο που έγινε η φυλακή μου.
Ξεγελάω τους τρομαγμένους φρουρούς που δεν υπάρχουν πια, αλλά οι πέτρες που κάποτε πάτησαν, αντιφεγγίζουν για λίγο τις  υπάρξεις τους. Πυγολαμπίδες ψυχών που φέγγουν μια στιγμή κι έπειτα χάνονται πίσω στο χρόνο σα να τις τραβούν αόρατα νήματα στο πουθενά.
Μόνο εγώ υπήρξα χτες και θα υπάρχω και αύριο.
Εγώ και η πόλη που απόψε πενθεί.

Κανέναν δεν τρομάζει η παρουσία μου.
Είναι ήδη τρομαγμένοι. Ο άνεμος που φυσάει μανιασμένα κάνοντας το άυλο σώμα μου να τρέμει σα να φοβάται, φέρνει τα νέα. 
Μίσος και αίμα. 
Αίμα και μίσος.  

Τυλίγομαι ακόμα πιο σφιχτά στο χειροποίητο μανδύα της απόγνωσης που εκατομμύρια κι εκατομμύρια ανθρώπινα χέρια κεντάνε ακούραστα από την αρχή του κόσμου και γυρνάω κλαίγοντας στο κελί μου. Κρύβομαι. Κρύβομαι από τους ανθρώπους. 
Κρύβομαι από τους Θεούς τους, που οι άνθρωποι πλάθουν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν τους. 
Μια σκιά, ανάμεσα σε σκιές.
Ένα στοιχειό που δεν έχει τίποτα να στοιχειώσει.
Σωριάζομαι στο πάτωμα και σπαράζω!
Δε θέλω να ξαναβγώ εκεί έξω. 


Το στοιχειό του κάστρου περιπλανιέται σε κάθε, μα σε κάθε πόλη, που σπαράζει και συμμετέχει στις "Ιστορίες της Νύχτας" που διοργανώνει η Αριστέα στο blog "Η ζωή είναι ωραία".

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 4ου παιχνιδιού

Μια εβδομάδα τριγυρνούσαμε στα μονοπάτια που χάραξαν οι ιστορίες και τα ποιήματα του "Παίζοντας με τις λέξεις", του δικού μας παιχνιδιού, όπως το αποκαλούσαμε από τότε που το εμπνεύστηκε η Φλώρα του TEXNIS STORIES.
Πιάναμε το κουβάρι της κάθε μιας συμμετοχής και προσεκτικά ξετυλίγαμε συναισθήματα κι εικόνες.
Και φτάναμε στο δύσκολο μέρος του παιχνιδιού. Στη βαθμολογία. Εσείς φτάνατε δηλαδή, γιατί εγώ τα δύσκολα τα γλιτώνω και μου μένει η χαρά της διοργάνωσης και της απόλαυσης των συμμετοχών, χωρίς να χρειάζεται να ξεχωρίσω καμιά.
Και δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω καμιά, γιατί όλες τις αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τις διάβασα (μην ξεχνάτε πως τις απολάμβανα μία μία) και είμαι περήφανη για κάθε μια από αυτές, ανεξαρτήτως βαθμολογίας.
Η οποία βαθμολογία από την επόμενη φορά θα είναι λίγο διαφορετική, ούτως ώστε να υπάρχουν περισσότεροι βαθμοί. Αυτά όμως θα τα πούμε όταν φτάσει εκείνη η ώρα.
Τώρα είναι ώρα γιορτής!
Η βαθμολογία ολοκληρώθηκε κι έχω τα αποτελέσματα!
Πριν σας αποκαλύψω όμως τη μεγάλη νικήτρια, θέλω να σας ευχαριστήσω γιατί χωρίς εσάς δε θα υπήρχε το παιχνίδι! 
Οι λέξεις: ήχος, παραμύθι, αντιπερισπασμός, βάρκα, δάσος, ήταν οι οδηγοί μας σε τούτο το ταξίδι.


Η ιστορία της Μαρίας Κανελλάκη Λουστρίνια νούμερο 37 είναι η ιστορία που ξεχωρίσατε και η Μαρία από "το απάγκιο" είναι η μεγάλη νικήτρια! 
Μαρία μου, πολλά συγχαρητήρια!!


«Το καστόρινο μποτίνι σε 39. και τη γόβα πίσω. και τη μπαλαρίνα με το σουέτ φιογκάκι. τα δοκιμάζω και θα δω ποιο θα πάρω».
Το κλασσικό παραμύθι : «Η αναποφάσιστη σαρανταποδαρούσα». Τίποτα δεν πήρε. Είχε χρόνο για σκότωμα. Μόλις τηλεφώνησε η κολλητή της, έφυγε δρασκελίζοντας ανοιγμένα κουτιά και  διάσπαρτα παπούτσια. Επιστρέφω στα κουτιά τους τα μποτίνια νούμερο 39, τις δωδεκάποντες νούμερο 40 -το 39 την χτύπαγε στο κότσι- και τις μπαλαρίνες με το σουέτ φιογκάκι. Μου φάνηκαν μελαγχολικές, μετά την οδυνηρή δοκιμασία τους στα πόδια της κυρίας με το κότσι. Σάμπως να τις άκουσα ν' αναστενάζουν «Βάρκες μας έκανε η μαντάμ!».
Ανεβαίνοντας στο πατάρι, ακούω για εκατομμυριοστή ίσως φορά, τον ήχο του τριξίματος απ' την πετσικαρισμένη σκάλα. Θαρρώ πως γερνάμε μαζί. Όταν πρωτόπιασα  δουλειά στο πρατήριο υποδημάτων «Το Μιλάνο», ήταν μια κομψή στριφογυριστή σκάλα, που χαιρόσουν να την ανεβοκατεβαίνεις. Τακτοποιώ τα κουτιά στα ράφια τους. Στην κορυφή τα 36άρια. τεντώνομαι κι η μέση μου κάνει συγχορδία στη σκάλα του Μιλάνου. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, πάντα ταξινομούσα δεδομένα στη ζωή μου. Μάλλον ήταν το πεπρωμένο μου να γίνω πωλήτρια παπουτσιών. Και το βράδυ σπίτι, συνεχίζω να τακτοποιώ για να διατηρώ το τέμπο μου. Τα παιχνίδια στο δωμάτιο του Πετράκη, τα βιβλία της Ρηνούλας, τα άπλυτα του Τάσου. Τα σώβρακα στους 90 βαθμούς. τις κάλτσες στη συρταριέρα. την γκόμενα του Τάσου στο πατάρι του μυαλού μου. ψηλά, μαζί με τα 36άρια...  «Ματίνα κατέβα! Πελάτισσα».
Με λένε Ματίνα και φοράω το νούμερο 37. Οι καλύτερες αναμνήσεις μου είναι ως το νούμερο 35, κάπου στην εφηβεία μου. Λουστρινένια παπούτσια, σχολείο, βιβλία κι ένα σύντομο πέρασμα απ' το δάσος της ξεγνοιασιάς, πριν φανεί ο κακός λύκος. Ο έσχατος ηρωικός αντιπερισπασμός της καλής μου μοίρας, στα άβολα παπούτσια που μου κράταγε ρεζερβέ η ζωή για τα επόμενα χρόνια.  Μαζί με τη μάνα μου, έθαψα τη σχολική ποδιά και τα λουστρινάκια μου. Πήγα τροχάδην στις νυφικές γόβες, νούμερο 38. Ευγενώς δανειοδοτημένες απ' την ξαδέρφη Γιωργία. Έπλεαν τα πόδια μου, αλλά «M' αυτούς τους πάτους, ποιος θα το καταλάβει;». Κανείς δεν κατάλαβε πως εκείνο το βράδυ δεν έκλαιγα από συγκίνηση, μα για το θεόρατο νούμερο ζωής που μου διαλέξανε.
Ο Τάσος φορούσε 43. Μολύβι το πόδι του. Το διαπίστωσα μόλις επιστρέψαμε απ' το ταξίδι του μέλιτος. Πέντε μέρες στο πατρικό του, στους εξωτικούς Γαργαλιάνους. Τότε κατάλαβα πως το 37, δεν ζευγαρώνει επ'ουδενί με το 43. Νόμος της υποδηματοποιίας. Η τροχιά που διαγράφει μια κλωτσιά του 43, είναι απείρως μεγαλύτερη απ' το ισχνό διάνυσμα του 37. «Με λίγο μολυβόνερο, ποιος θα το καταλάβει;»
Στο χαμηλοτάβανο παταράκι του Μιλάνου, έχω κρυμμένο ένα κουτί με τ' αγαπημένα μου λουστρίνια, νούμερο 37. Με περίμεναν υπομονετικά να τακτοποιήσω όλα τα κουτιά στη θέση τους και να το σκάσουμε παρέα. Το αφεντικό γέρασε, το Μιλάνο κλείνει, ο Πετράκης φοράει πια νούμερο 44 και η Ρηνούλα 39. Ο Τάσος φοράει παντόφλες κι η γκόμενα του Τάσου παντρεύτηκε έναν βιομήχανο, πολλά νούμερα μεγαλύτερό της.
Απόψε φοράω τα λουστρίνια μου και ξαναμένω ορφανή. Χρωστάω σ' ένα νούμερο που δεν το φόρεσα ποτέ. 
Το 36. 


Συγχαρητήρια πολλά όμως αξίζετε όλοι όσοι αφήσατε τις σκέψεις σας, την ψυχή σας και τη φαντασία σας να μας παρασύρουν σε διαφορετικά μονοπάτια.

Ακολουθούν οι βαθμολογίες:
1. " σε μια μικρή όαση" (Katerina Verigka4
2. Πορεία  (airis) 3
3. Στο ύψος των θεών και των αγγέλων (ποιώ - ελένη) 6
4. Οι κάτοικοι ενός λεξικού (ANNA Flo) 11
5. Μεγάλοι φόβοι  (me maria) 14
6. Το προξενιό!!!!!! (Katia Markouizou)
7. Μια στιγμή φτάνει (ποιώ - ελένη) 3
8. Λουστρίνια νούμερο 37  (Maria Kanellaki) 26
9. Η αλήθεια  της! (ANNA Flo) 9
10. Η περούκα (marilenaspotofart) 22
11. Συνεχίζεται...(Η blogger της διπλανής πόρτας) 1
12. Το ταξίδι (Χριστόφορος Τριάντης) 7
13. Greek krisis HITS 2015 (Lysippe) 7
14. Διώξε μου τον πόνο! Μαρίνα (to e-periodiko mas official) 6
15. Διαφυγή (Μαρία Νι) 1
16. ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΑΜΑ!! (Σμαραγδένια Ρούλα) 5
17. Η Νύχτα της αλήθειας (Giannis Pit) 3
18. Κι ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη  (Flora Gia
19. Ένα γράμμα (Ελένη Φλογερά) 2
20. Η ζωή μου για τη δική της (Elkador) 2


Μας τίμησαν με τη βαθμολογία τους οι:
1. ANNA Flo
2. Katerina Verigka
3. airis
4. Mia Petra
5. Giannis Pit
6. Lysippe
7. marilenaspotofart
8. Σμαραγδένια Ρούλα
9. nieneke nia
10. Funky Monkey
11. ποιώ - ελένη
12. Άννα...
13. Μαρία Νι
14. ΕΚΦΡΑΣΟΥ
15. Η blogger της διπλανής πόρτας
16. Katia Markouizou
17. FLORA GIA
18. to e - periodiko mas official
19. xristin
20. Maria Kanellaki
21. Ελένη Φλογερά
22. Κλαυδία 
23. Άρης Άλμπης

Μετά από κλήρωση η Σμαραγδένια Ρούλα κερδίζει ένα από τα συμβολικά δώρα. Το άλλο θα δοθεί ως είθισται στη νικήτρια Μαρία!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα κι αν δείτε κάποιο λαθάκι παρακαλώ ενημερώστε με.
Ελπίζω να μην έχω κάνει κανένα λάθος στη βαθμολογία.
Σας εύχομαι πάντα να είστε καλά και πάντα δημιουργικοί, με όμορφες εμπνεύσεις!!