Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

Μια ιδέα γαλάζιο


Το ασανσέρ σταμάτησε με ένα τράνταγμα στον τρίτο.
Η πόρτα κόλλησε για λίγο, μα τελικά τρίζοντας άνοιξε διάπλατα.
Η Αναστασία έκανε μόλις δυο βήματα δεξιά, έβαλε με δυσκολία το κλειδί που κρατούσε στην παλιά κλειδαριά. και άνοιξε την πόρτα του μικρού διαμερίσματος που την έπνιγε όλο και περισσότερο τελευταία καθώς τα προβλήματά του και τα κουσούρια του έβγαιναν ένα ένα στην επιφάνεια.
Και ήταν πολλά!
Άφησε το όνειρο να μπει μαζί της στο ασφυκτικό χωλ και σε λίγα δευτερόλεπτα τα ούτε σαράντα τετραγωνικά πλημμύρισαν από την έντονη επιθυμία της να φύγει από δω.
Μόλις πριν λίγο είχε περάσει έξω από ένα σπίτι με ένα "Ενοικιάζεται" κολλημένο φαρδύ πλατύ στον τοίχο του.
Ανακαινισμένο νεοκλασσικό βαμμένο σε μια όμορφη απόχρωση του σομόν, με λίγο γαλάζιο, σαν ιδέα, να αγκαλιάζει τα παράθυρα. Πόσο θα ήθελε να έμενε σε ένα τέτοιο σπίτι!
Η περιέργεια, η τύχη, η ατυχία, ποιος ξέρει στα αλήθεια τι την έκανε να σταματήσει και να διαβάσει την αγγελία.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, όταν είδε πως δε νοικιάζονταν όλο το σπίτι, αλλά ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο, ακριβώς στα λίγα τετραγωνικά που θα μπορούσε να πληρώσει.
Που θεωρητικά θα μπορούσε να πληρώσει, γιατί ίσα ίσα που τα κατάφερνε με το ενοίκιο ετούτου του σπιτιού που ήταν φτηνό, επειδή ήταν ερείπιο.
Κι όμως, από εκείνη τη στιγμή ο νους της κάλπαζε γεμάτος ελπίδα. Σημείωσε το τηλέφωνο και ορκίστηκε στον εαυτό της πως θα τηλεφωνούσε. Τουλάχιστον να μάθει την τιμή. Αυτό μόνο! Να ξέρει τι ποσό τη χώριζε από το σπίτι που έμενε κι εκείνο που θα ήθελε να έμενε!
Έσφιξε στο χέρι της το χαρτάκι με το τηλέφωνο και κλείνοντας τα μάτια συλλογίστηκε πως θα έλαμπε ο ήλιος καθώς θα άνοιγε τα πρωινά το μεγάλο παράθυρο και πόσο όμορφα και καθαρά θα ήταν να μη στάζουν τα υδραυλικά.
Θα πάρω τηλέφωνο αύριο από τη δουλειά, αποφάσισε.
Οι μέρες περνούσαν και τηλέφωνο δεν έπαιρνε.
Ήξερε πως η τιμή θα σκότωνε το όνειρο και εκείνη ήθελε να το ζήσει λίγο ακόμη.
Περνούσε κάθε μέρα απ' έξω, σιγουρεύονταν πως το ενοικιαστήριο ήταν στη θέση του, μιλούσε γι' αυτό στους φίλους της, κάποιους μάλιστα τους πήγε και μέχρι εκεί να το δουν.
Το μυαλό της δουλεύοντας εντατικά είχε ολοκληρώσει ήδη τη μετακόμιση.
Τόσο έντονα το ζούσε, που βάλθηκε να διακοσμεί με τη φαντασία της ένα χώρο που ποτέ δεν είχε δει.
Το τηλέφωνο όμως δεν το σήκωνε κι όταν πια το πήρε απόφαση, ήταν αργά.
Το διαμέρισμα είχε νοικιαστεί.
Δεν έμαθε ποτέ πόσα χρήματα ήταν η αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στα δυο διαμερίσματα.
Ο φόβος την είχε κάνει να κλείσει το όνειρο σε μια μεγάλη φούσκα, να το βγάζει κρυφά σαν απαγορευμένο ζαχαρωτό και να το γεύεται λίγο λίγο, ώσπου η φούσκα έσκασε απότομα και το σομόν σπίτι με το γαλάζιο σαν ιδέα, γύρω από τα παράθυρα αφέθηκε υπάκουα και χωρίς αντίσταση στη λήθη που θα αναλάμβανε να σβήσει τα χρώματά του από τη μνήμη της.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο project "Το Διαμέρισμα" της Ευαγγελίας Τσιγαρά.

34 σχόλια:

  1. Όμορφη ιστορία Μαράκι! Πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην παραιτούμαστε! Ο φόβος και η ατολμία μπορεί να γίνουν κακοί σύμβουλοι πολλές φορές!...
    Σε φιλώ γλυκά
    Καλημέρα, καλή εβδομάδα
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου!
      Και η ατολμία στο φόβο βρίσκει και ριζώνει...
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Αχ, βρε Μαράκι... Τί όμορφη ιστορία... Πόσα και πόσα τέτοια παραδείγματα δεν έχει ο καθένας στη ζωή του...
    Αν παίρναμε το θάρρος να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο το κάθε μας όνειρο, το κάθε μας θέλω, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα... Γιατί ακόμα και αν δεν υπήρχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν θα γέμιζε αναπάντητα ερωτήματα ο νους μας...
    Σε φιλώ πολύ και σου στέλνω τις πιο γλυκές ευχές μου για μια υπέροχη εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα είναι που μας βασανίζουν!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  3. τι ωραία και ευανάγνωστη ιστορία .... καλή συμμετοχή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μετά από καιρό πάλι εδώ Μαρία μου !!! Η ιστορία σου όμορφη με τη γεύση της έντονης επιθυμίας να μη φοβόμαστε την ολοκλήρωση του ονείρου μας !!!! Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Νικόλ μου!
      Πόσο δίκιο έχεις!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Μπράβο βρε Μαρία μπράβο
    περιέγραψες το ανεκπλήρωτο!!!!

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαρία με καθήλωσες, όπως πάντα, μα σήμερα για έναν λόγο ακόμα: αν μένω εδώ που μένω, το οφείλω στη μανία που είχα (έχω) να "διακοσμώ" με τη φαντασία μου κάθε σπίτι που επισκέπτομαι (αυτό το κάνω και στα βιβλιοπωλεία!) κι όταν αυτό έγινε κάτι σαν "εμμονή", έκανα το βήμα για ένα δικό μου σπίτι.. Κάτι μου λέει πως, πρώτα βρήκες το σπίτι τής φωτό και μετά "προσάρμοσες" το κείμενο.. Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά στα βιβλιοπωλεία...χαχα!!
      Πόσο καλά με ξέρεις!!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Γλαφυρή πολύ η ιστορία σου Μαρία μου!! Πολύ θα θελα να ζήσει το όνειρό της η ηρωίδα σου, αλλά ας είναι, τουλάχιστον ακόμα ονειρεύεται!!
    Η φωτό σου κουκλίστικη!! Με ταξίδεψε και το ''γράμμα'' σου να ξέρεις!! ;)))
    Φιλάκια πολλά και καλή βδομάδα να χεις κοπέλα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαριλένα μου!
      Ονειρεύεται και την επόμενη φορά ίσως δεν αφήσει το φόβο να την κρατήσει πίσω!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  8. Πολύ όμορφη ιστορία Μαρία.......με όνειρα και συναίσθημα. Καλή βδομάδα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αδιέξοδα, χαμένα όνειρα και μια ζωή στριμωγμένη στα τετραγωνικά που ορίζουν οι συνθήκες.
    Μαράκι η ιστορία σου με συγκίνησε πολύ, γιατί εκφράζει πολλές αντίστοιχες μικρές ματαιώσεις ανθρώπων που δεν αξιώθηκαν σ' ένα σπίτι με θέα στα όνειρά τους.
    Όσοι τολμούν, σπάνε τα μούτρα τους στην οικτρή πραγματικότητα κι όσοι υποχωρούν χρεώνονται με τη ρετσινιά του "δειλού".
    Φιλιά πολλά Μαράκι και συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαρία μου, αυτή η ζωή η στριμωγμένη!!
      Όπως τα λες όμως είναι...η πραγματικότητα δεν επιτρέπει τα όνειρα!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Συμβολικότατο.
    Χιλιάκριβη η ελπίδα, όσο κρατεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. βρε Μαρία μου ,σε αρκετές αναρτήσεις σου ,έρχομαι , φευγω ,ξανάρχομαι ,βασανιζομαι τι να γράψω και πολύ απλά δεν έχω λόγια!
    Είσαι εξαιρετική και όταν δεν βλέπεις σχόλιό μου να ξέρεις πως έχω μείνει άφωνη ! Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε διαβάσω!
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τώρα μένω εγώ άφωνη!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  12. καλημερα αγαπημενη μου
    μολις μου εμαθες ενα μπλοκοσπιτακι που δεν ηξερα
    και ενα δρωμενο υπεροχο που επισης δεν ηξερα
    σ ευχαριστω

    η συμμετοχη σου πολυ καλη
    συγχαρητηρια

    φιλακια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ Κική μου!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  13. Nice history!!!
    Have a good week!!! and my g+ for you!!!:)))

    Besos, desde España, Marcela♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλή σου μέρα αγαπητή μου φίλη μου.
    Να σου πω ότι το διήγημά σου μου άρεσε πάρα πολύ.
    Καλή επιτυχία σου εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι χαστούκι ήταν αυτό στο τέλος!
    Πόσο διδακτική η ιστορία σου!
    Φιλιά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα έδειχναν πως το χαστούκι δε θα το γλίτωνε!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. "Ο φόβος την είχε κάνει να κλείσει το όνειρο σε μια μεγάλη φούσκα, να το βγάζει κρυφά σαν απαγορευμένο ζαχαρωτό και να το γεύεται λίγο λίγο, ώσπου η φούσκα έσκασε απότομα και το σομόν σπίτι με το γαλάζιο σαν ιδέα, γύρω από τα παράθυρα αφέθηκε υπάκουα και χωρίς αντίσταση στη λήθη που θα αναλάμβανε να σβήσει τα χρώματά του από τη μνήμη της."

    Τι όμορφη γραφή βρε Μαρία μου!
    Υπέροχη συμμετοχή! Συγχαρητήρια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή