Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Μια απόφαση (παίζοντας με τις λέξεις)...και η ελπίδα


Έβγαλε τα παπούτσια της και βύθισε τα πόδια της στην υγρή, κρύα άμμο. Η θάλασσα ήταν πάντα εκεί όποτε τη χρειάζονταν. Σήμερα απλώνονταν μπροστά της γαλήνια και ήρεμη σαν να μην είχε καμιά έγνοια και τη ζήλεψε για την ξεγνοιασιά της. Ένα κυματάκι προσπάθησε να μετρήσει τις σκέψεις της, αλλά αυτές σαν άλογα κάλπαζαν μακριά. Πώς να τα βγάλει πέρα το κυματάκι με την τρικυμία του μυαλού της; Ένιωσε άσχημα μπροστά σε τόσες σκέψεις, αγνόησε τη γυναίκα και άρχισε να ασχολείται ξανά με τις βάρκες που λικνίζονταν στο ανάλαφρο άγγιγμά του.
Η Άννα άναψε τσιγάρο και άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει στην απεραντοσύνη. Έμεινε έτσι για ώρα να αγναντεύει και να σκέφτεται.
Ξαφνικά σαν να πήρε μια απόφαση σηκώθηκε. Έπρεπε να σπάσει τα δεσμά της φυλακής της. Χρόνια τώρα ήταν δέσμια ενός ονείρου που την κρατούσε πίσω.
Το όνειρο ξεθώριασε, έχασε τη λάμψη του κι αυτή δεν το έβλεπε. Κορόιδευε τον εαυτό της. Τον κοίμιζε ξανά και ξανά με τους χτύπους της δικής της καρδιάς.
-Τώρα, μονολόγησε, θα τελειώσει το παραμύθι.
Το κύμα αναστέναξε, κατάλαβε την αλλαγή κι απλώθηκε λίγο περισσότερο για να την ενθαρρύνει.
  Η Άννα το ένιωσε γύρω της και συνειδητοποίησε πως είχε μπει στη θάλασσα. Το νερό της έφτανε ήδη ως τη μέση. Στάθηκε για λίγο σαν χαμένη και μετά με βήμα αργό, που δεν είχε μέσα του τόση αποφασιστικότητα όσο η σκέψη που την έκανε λίγο πριν να πεταχτεί όρθια, βγήκε ξανά στην αμμουδιά.
Έφτασε στο αυτοκίνητο, φόρεσε τα παπούτσια της κι έβαλε μπροστά. Έφτασε σπίτι πριν καν το καταλάβει και ξεκλειδώνοντας την εξώπορτα έσκυψε και χάιδεψε το γεράνι για να πάρει δύναμη. Αγαπούσε τα λουλούδια, αλλά πιο πολύ αγαπούσε αυτό το λουλούδι γιατί της το είχε χαρίσει η μάνα της. Κατευθείαν από το πατρικό της για να της θυμίζει πως ό, τι και να γίνει δε θα είναι ποτέ μόνη.
Μπήκε μέσα κι άρχισε να ετοιμάζει τη βαλίτσα της. Ήξερε που θα πάει. Κρατούσε την αγαπημένη της μπλούζα όταν την πήραν τα κλάματα. Έχωσε το πρόσωπό της στην μπλούζα για να πνίξει τους λυγμούς. Ένιωθε πιο μόνη από ποτέ. Η αποφασιστικότητα για άλλη μια φορά έλιωσε και κύλησε από πάνω της σαν τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό της.
Σηκώθηκε νικημένη, έβαλε τη βαλίτσα στη θέση της και την μπλούζα στα άπλυτα.
Ποιον κορόιδευε; Ήξερε πως δεν μπορούσε να φύγει. Ήξερε πως ο ιππότης της είχε μεταλλαχτεί σε ένα πλάσμα που δεν αναγνώριζε πια, αλλά δεν μπορούσε να φύγει. Όχι πριν του δώσει άλλη μια ευκαιρία. Άγγιξε το μαυρισμένο της μάτι. Θυμήθηκε τα κλάματά του. Την υπόσχεσή του πως δε θα το ξανακάνει. Πιάστηκε από την υπόσχεση με όση δύναμη της έμενε ξεχνώντας όλες τις άλλες φορές που της το είχε υποσχεθεί και σηκώθηκε να ετοιμάσει το φαγητό.


Η παραπάνω ιστορία ήταν η συμμετοχή μου στο έκτο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα.
Όταν είχα δει τις λέξεις ενθουσιάστηκα. Ο ενθουσιασμός όμως έφυγε γρήγορα, γιατί δεν ήρθε η "έμπνευση".
Πήρα τη γυναίκα την έβαλα στη θάλασσα και την άφησα για μέρες. Κόντεψε να ξεπαγιάσει, έτσι ξεχασμένη εκεί, όταν μια συζήτηση για τις κακοποιημένες γυναίκες και μια αναφορά στη  Rihanna που κακοποιήθηκε άγρια από τον πρώην φίλο της και ξαναγύρισε κοντά του, μου έδωσε την κατεύθυνση της ιστορίας. 
Η κακοποίηση είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Οι γυναίκες που κακοποιούνται δεν έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι φτωχές, πλούσιες, διάσημες και πετυχημένες ή απλά η γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Ίσως έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, ή ίσως χάνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά.
Δεν είμαι ειδική και δε θα διακινδυνέψω αναλύσεις.
Θα πω μόνο πως η Rihanna έγινε Άννα, πάλεψε με τους δικούς της δαίμονες, έμεινε μετέωρη στην αναποφασιστικότητά της και θύμα ακόμα και του ίδιου του εαυτού της.

Αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής που πήραμε όλοι.
Αν θέλετε να δείτε περισσότερες ιστορίες, αλλά κι αυτές που βραβεύτηκαν επισκεφτείτε το texnistories.blogspot.gr

Θέλω να ευχαριστήσω τη Φλώρα και να συγχαρώ όλους όσους συμμετείχαν και ειδικά τις νικήτριες.
Θέλω επίσης να διευκρινίσω κάτι.
Δεν είμαι "συγγραφέας", ούτε άνθρωπος "του πνεύματος" ό, τι κι αν σημαίνει αυτό.
Τώρα που το σκέφτομαι ούτε καν του οινοπνεύματος δεν είμαι, έτσι για να έχω κι ένα άλλοθι για όσα γράφω.

Photo a day
Η ελπίδα είναι το θέμα της σημερινής φωτογραφίας, αλλά δεν έχει συγκεκριμένη εικόνα.
Για μένα η ελπίδα είναι τα πουλιά που πετάνε ελεύθερα, ένα λιβάδι την άνοιξη, ή...
...οι νεοσσοί που μαθαίνουν τη ζωή.

Όλες οι φωτογραφίες που έβαλα σήμερα είναι παλιότερες.

32 σχόλια:

  1. Διορθώνω στον επίλογο σου: "Όλες οι φωτογραφίες που έβαλες σήμερα, είναι μοναδικές, λυτρωτικές, ξεχειλίζουν ζωή & αισιοδοξία κι έχουν την προσωπική σου σφραγίδα"...
    Δεν ξέρω ποιος είναι ο ορισμός της φράσης σου "άνθρωπος του πνεύματος". Είμαι σίγουρη όμως ότι είσαι ένας άνθρωπος με πνεύμα ελεύθερο και δημιουργικό. Αυτό δεν είναι η ελπίδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια..
      Αυτή η φράση ήταν απλά μια απάντηση σε κάποιο σχόλιο αλλού..τίποτα σπουδαίο...αλλά έγινε σπουδαίο με τη δική σου ερμηνεία..να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενό σου... ειδικά στο τέλος, ανατρίχιασα απανωτές φορές...!! Καλή επιτυχία σου εύχομαι, θεωρώ ότι η ιστορία σου την αξίζει! Όμορφες και οι φωτογραφίες σου... Καλό σου βράδυ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ!!
      Αυτή η ιστορία δεν τα πήγε και τόσο καλά στο παιχνίδι...τώρα άρχισε το 7 παιχνίδι και φυσικά θα ξαναγράψω, αλλά θα το μάθετε αφού λήξει, μια και οι ιστορίες πρέπει να είναι "ανώνυμες" για να είναι πιο δίκαιο το παιχνίδι..καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  3. Μαρία μου μια χαρά απέδωσες την ελπίδα! Μια χαρά πήρες το θέμα της κακοποιημένης γυναίκας και το απέδωσες! Δεν είχες ευτυχισμένο τέλος! Συνήθως αυτές οι ιστορίες δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος! Ίσως σου στέρησε βαθμούς αλλά κέρδισες τις εντυπώσεις !

    Τελικά η κάθε ιστορία στο σπίτι της με τη δημιουργό της να την απλώνει όμορφα δείχνει τελείως διαφορετικά! Τη διάβασα εντελώς "κάπως" όταν ήξερα πως κρυβόσουν εσύ από πίσω!

    Μην ακούσω ξανά βλακείες...Ξέρεις εσύ ...άνθρωπε! αχαχαχ!
    Σε φιλώ!
    Και να σου πω κάτι; Θα ήθελα να μέναμε κοντά γαμώτο! Αυτό! Τα λέει όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς αυτό είναι το δυσάρεστο σε αυτές τις ιστορίες...οι περισσότερες δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος...πολλές γυναίκες, απλά υπομένουν και περιμένουν να αλλάξει ο άλλος ή φοβούνται να φύγουν..
      Για το πνεύμα λες?..χαχα..απλά ξεκαθάρισα τη θέση μου...ή έτσι νομίζω τουλάχιστον..
      Κι εγώ θα ήθελα πολύ να μέναμε κοντά...φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  4. Πόσο υπέροχη ιστορία!!!!!!!Καλώς σε βρήκα εσένα και το υπέροχο μπλογκ σου!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ιστορία σου είναι τόσο πραγματική, τόσο τραγικά αληθινή και καλογραμμένη!
    Είναι η ίδια, επαναλαμβανόμενη ιστορία χιλιάδων – εκατομμυρίων ίσως γυναικών σε όλον τον πλανήτη… δυστυχώς…

    Δεν υπάρχει φορά που οι φωτογραφίες σου να μην με ταξιδεύουν, εκεί που το μυαλό μου θέλει να πάει! Συνδυάζεις τόσο όμορφα λόγο και εικόνα! Μπράβο Μαρία! Χίλια μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Δυστυχώς η ιστορία είναι ακριβώς αυτό που λες..επαναλαμβανόμενη και αφορά εκατομμύρια γυναίκες...
      Να είσαι καλά..φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Μαράκι,καλησπέρα!
    Τι συγκινητική ιστορία..τι δύσκολο και στενάχωρο θέμα..
    Δυστυχώς πόσες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν γύρω μας..πίσω απο τα ερμητικά κλειστά παράθυρα..
    μακάρι όλες οι Αννούλες,να βρουν δύναμη και κουράγιο,να σηκώσουν επιτέλους αυτή τη βαλίτσα και να αλλάξουν ουρανό!
    φιλιά και συνέχισε να ομορφαίνεις με τα λόγια και τις εικόνες σου,την παρέα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι είναι στενάχωρο θέμα..θέλω κι εγώ να ελπίζω πως θα βρουν κουράγιο όλες τους..όσο σκέφτομαι πως τόσες ζωές καταστρέφονται για λάθος λόγους, λάθος έρωτες, λάθος πάθη...φουντώνω..θα ήθελα να απλώσω ένα χέρι σε όλες τους και να τις σπρώξω να φύγουν, να ξεκόψουν, να θυμώσουν και να μισήσουν ακόμα..για να σωθούν!!
      Σε ευχαριστώ πολύ..φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  7. Πολύ καλή γραφή κι έχεις αποδώσει μοναδικά αυτήν την ιστορία με τό θλιβερό τέλος της. Το φαινόμενο είναι γνωστό και -δυστυχώς- όχι και τόσο σπάνιο. Ευελπιστώ ότι τώρα που η κοινωνία οργανώνεται λίγο καλύτερα, θα υπάρξουν όλο και περισσότερες Αννούλες που θα πάρουν την ήδη έτοιμη από καιρό βαλίτσα τους και θα αφήσουν πίσω τους εφιάλτες.
    Συγχαρητήρια Μαρία μου και για την ιστορία και για τις φωτογραφίες.
    Καληνύχτα. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια..
      Δυστυχώς όσο και να οργανώνεται η κοινωνία, είναι μια απόφαση αυτή που κάθε Άννα πρέπει να πάρει μόνη της...και δυστυχώς δεν την παίρνουν όλες..
      Καλό απόγευμα..φιλιά!

      Διαγραφή
  8. Καλημέρα Μαράκι!Τί όμορφη καί συγκινητική η ιστορία σου!!Φοβερό κείμενο!!Τό ταίριαξες καί μέ τίς υπέροχες φωτογραφίες σου!!Θά σού ευχηθώ καλή επιτύχια στόν διαγωνισμό τής Φλώρας!!Είμαι σίγουρη γιά τήν επιτυχία σου!!Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ!!
      Το παιχνίδι τέλειωσε πια και η ιστορία δεν τα πήγε και καλά...αρχίζει άλλο όμως, οπότε η ευχή σου είναι καλοδεχούμενη..φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  9. Η ιστορία σου μου άρεσε πολύ!!
    Μικρή αλλά άρτια και εξαιρετικά "πραγματική".
    Συγγραφέας κατά τη γνώμη μου είναι αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στη "ζωή" και στα "σημάδια της".
    Εσύ το κατάφερες αυτό.

    Δεν θα πω "μπράβο", θα πω "ευχαριστώ" που σε διάβασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ για όλα..που ήρθες, που διάβασες, για όσα έγραψες...καλώς ήρθες!!

      Διαγραφή
  10. Morning Maria,

    very nice text and beautiful photos of nature you have accompanied the text perfectly.
    wishing you a beautiful week

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κι εδώ αναρτημένη η ιστορία σου είναι πολύ πολύ΄όμορφη.
    Ευχαριστώ πολύ που με τίμησες με την παρουσία σου.
    Ξύσε τώρα τα μολύβια σου, βγάλε τα χαρτιά σου, τα στυλό σου,
    και κοίτα να δεις τι θα κάνεις με τις επόμενες λέξεις και κυρίως με την "αλισάχνη"....
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Φλώρα μου
      Ξύνω τα μολύβια μου..η αλήθεια είναι πως μάλλον θα με δυσκολέψει η λέξη..χαχα!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  12. υπεροχες οι φωτογραφιες σου..οσο για την ιστορια εγω διακρινω μια μικρη συγγραφεα:)
    σε φιλω καλη βδομαδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...
      Καλή εβδομάδα...φιλιά!!

      Διαγραφή
  13. Μπράβο για την επιλογή του θέματος στην ιστορία σου..Ωραία η ιστορία και οι φωτος της ιστορίας..Ωραιες και οι φώτος του photo a day..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολύ όμορφη ιστορία μ΄ εκφραστικότητα και φαντασία!Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου Μαρία μου!Κρίμα που δε νίκησε, αλλά πάνω απ΄ όλα νομίζω πως μετράει η συμμετοχή κι η καλή παρέα!Και δεν το λέω σαν παρηγοριά, αλλ΄ επειδή το νιώθω!
    Για τις κακοποιημένες γυναίκες έχω να πω, ότι μ΄ ευχολόγια δε γίνεται τίποτα όσο δεν ανοίγουν στόματα για να κυνηγηθούν(όσο κυνηγηθούν από μια ανδροκρατούμενη κοινωνία) αυτά τα κτήνη!Όταν φτάνει η στιγμή και σηκώνεται το χέρι χάνεται πλέον κάθε είδους αξιοπρέπεια.Δεν υποβαθμίζεται μόνο η προσωπικότητα, αλλά δεν υπολογίζεται ούτε κι η ίδια ζωή.Αυτό που παλεύω να περάσω και στα παιδιά μου, είναι να μην ανεχθούν τρία πράγματα!Ποτά, τζόγο, ναρκωτικά και ξύλο!Κανένα δεν έχω πιο πάνω ή πιο κάτω κι όλα είναι στο ίδιο επίπεδο!Κι όσο για την ιστορία της τραγουδίστριας που ξαναγύρισε στην κακοποιημένη της ζωή, τι να πω!Αυτό πλέον δεν είναι δύναμη ψυχή, αλλά μαζοχισμός!Αυτή ειν΄ η άποψή μου κι όποιαδήποτε άλλη γνώμη είναι κι αυτή δεκτή και σεβαστή!
    Οι φωτογραφίες σου υπέροχες... έφεραν στο μυαλό μου πρόωρα το καλοκαίρι!
    Να περνάς πάντα καλά!Πολλά φιλιά!:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ..έτσι πιστεύω κι εγώ πως μετράει η συμμετοχή και η χαρά του παιχνιδιού..
      όσο για το άλλο θέμα δεν έχεις άδικο..όλοι αυτοί οι δήθεν "άντρες" που εκτονώνουν την ανεπάρκειά τους πάνω στις γυναίκες είναι κτήνη και θα έπρεπε να τιμωρούνται σκληρά..
      Οι γυναίκες φαντάζομαι πως πέφτουν στην παγίδα να σκέφτονται πως φταίνε κι από πάνω..για να φτάσει μια γυναίκα να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, φαντάσου πόσο μπερδεμένη είναι και πόσο "χαμένη"..δεν είναι θέμα μαζοχισμού...πιστεύω πως είναι περισσότερο έλλειψη αυτοεκτίμησης και η ανάγκη τους να πιστέψουν τα ψεύτικα δάκρυα και τις ψεύτικες συγνώμες..να πιαστούν από τα απομεινάρια ενός δήθεν μεγάλου έρωτα..
      Πάντα λέω πως κάποια πράγματα δε συγχωρούνται με τίποτα κι αν συγχωρέσεις βλάπτεις τον εαυτό σου και μόνο..αυτό είναι ένα από αυτά..από τα ασυγχώρητα!!
      Να είσαι καλά..φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  15. Καλησπέρα, Μαρία μου! Η ιστορία σου παρουσίασε εύστοχα το τέλμα τόσων και τόσων γυναικών... που από τη μία έχουν ανάγκη να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να δοθούν, ενώ ταυτόχρονα οι καταστάσεις τις ξεπερνούν και η λογική τους, τούς λέει να φύγουν τρέχοντας από τη σχέση. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν υπερισχύει η λογική, λόγω πολλών και διάφορων, αστάθμητων παραγόντων.

    Έχω την αίσθηση ότι την ιστορία σου την αδίκησα ψηφίζοντας... η αλήθεια είναι πως έχω μεγάλο πρόβλημα να ψηφίσω κάθε φορά, λόγω του ότι οι ιστορίες γίνονται ολοένα και καλύτερες κι εγώ πάντοτε ξεχωρίζω παραπάνω από τρεις, για να δώσω τις ψήφους μου. Την πρώτη-πρώτη φορά που συμμετείχα στο παιχνίδι, για να καταλάβεις, δυσκολεύτηκα τόσο πολύ θυμάμαι, ώστε τελικά δεν ψήφισα καθόλου!

    Πάντως, διαφωνώ με το ότι δεν είσαι συγγραφέας. Τι είναι για σένα, "συγγραφέας"; Για μένα είναι εκείνος που γράφει, τηρώντας μεν τους γλωσσικούς και αφηγηματικούς κανόνες, αλλά με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να "ταξιδεύει" αυτούς που διαβάζουν τα κείμενά του. Δεν έχει να κάνει ούτε με εκδόσεις, ούτε με πωλήσεις. Έχει να κάνει με το ταξίδι. Για μένα, αυτό το κατάφερες, ανεξάρτητα από την έκβαση της ιστορίας στο παιχνίδι.

    Σου εύχομαι καλή επιτυχία στο 7ο παιχνίδι (και ελπίζω να μη με κυνηγάς λόγω της "αλισάχνης"!!!!)

    Σε φιλώ.

    Υ.Γ.1 - Άφησα εντελώς ασχολίαστο το "άνθρωπος του πνεύματος", νομίζω έπιασες την άποψή μου πάνω και σ΄αυτό, έτσι δεν είναι;
    Υ.Γ.2 - Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δεν υπερισχύει η λογική..έτσι όπως τα λες είναι...
      Δε νιώθω πως αδικήθηκε η ιστορία, κάθε άλλο..ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις τρεις..η πιο δύσκολη φάση του παιχνιδιού είναι η βαθμολόγηση..και πάντα δυσκολεύομαι..νιώθω κι εγώ συνέχεια πως αδίκησα άλλες ιστορίες..
      Όπως τα λες δεν έχεις κι άδικο..απλά φοβάμαι μην κατηγορηθώ κάποιες φορές..κι όχι για την ανεπάρκεια των γραφόμενών μου, αλλά πως πάω να το παίξω κάτι που δεν είμαι...ήταν και μια απάντηση σε κάποιο από τα σχόλια στο μπλογκ της Φλώρας..
      Καλή επιτυχία και σε σένα..και όχι δε θα σε κυνηγήσω..χαχα..ίσα ίσα..!!
      Σε ευχαριστώ για όλα..φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. Τι όμορφη η ιστορία σου Μαρία!!! Δυστυχώς αρκετές είναι οι γυναίκες που αποφασίζουν να γυρίσουν.. και θα συνεχίσουν να γυρίζουν μέχρι να μην έχει απομείνει τίποτα πια από αυτές που ήταν κάποτε.... Μπράβο για την ιστορία σου!!
    Οι φωτογραφίες σου υπέροχες!!! Ειδικά τα παπάκια, γλύκες!!!
    Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ!!
      Είναι κρίμα να μένουν σε μια σχέση, σε μια κατάσταση που τις καταστρέφει και τις εξαφανίζει σιγά σιγά..
      Καλό βράδυ..φιλιά!

      Διαγραφή